Performatik 17
BODILY ATTEMPTS AT SOCIAL SCULPTING
Performance art maakt na de jaren zestig een tweede grote golf door, ook in onze musea. Als een vat van ondefinieerbare visuele creaties die genres vermengen. Op de meest uiteenlopende locaties, met een tijdsduur van één minuut tot een heel jaar, bestemd voor één persoon, een massa of de toevallige passant. En veelal staat het lichaam centraal.
Performatik17 betreedt – samen met verschillende Brusselse partners – de interessante schemerzone waar makers morrelen aan de codes van de beeldende kunsten én de podiumkunsten. En aan jouw positie als kijker. Want als een heropleving van performance art een vernieuwing in de kunsten inzet, dan speelt die zich nu vooral daar af. Bij het radicaal in vraag stellen van je positie, van museale blik tot theatrale toeschouwer en verder.
In Performatik17 heeft de intrinsieke betekenis van een werk minder belang dan het samen creëren in het hier-en-nu. Dat is waar we gezamenlijk zo naar hunkeren – in een tijd waarin zelfs de ‘publieke’ ruimte geen mensen meer samenbrengt, maar een opeenstapeling blijkt van individuele eilandjes omgeven door een bubbel. De facebooktwittersnapchatinstagram-bubbel van waaruit we de beleving doorgeven, eerder dan ze zelf ten volle te beleven. Of omgekeerd, we volgen de beleving elders zonder zelf ‘present’ te zijn.
In Performatik17 nodigen Alioum Moussa en Maarten Vanden Eynde je uit voor een gesprek over wat (on)afhankelijkheid betekent. Daan ‘t Sas en Lotte van den Berg gaan een woordeloos gesprek met je aan. En Kate McIntosh laat je het speelse en tactiele van communiceren herontdekken. Beeldend kunstenaar Grace Schwindt brengt – in haar eerste creatie voor het theater – beweging in Bernini’s beeld Daphne en Apollo. Omgekeerd, presenteert choreograaf DD Dorvillier een gedanste collectie van haar danswerk uit het New York van de jaren 90. Ieva Misevičiūtė trekt de straat op, op zoek naar manieren om te overleven. Elders wordt er gebouwd en afgebroken: Philippe Quesne zet het atelier van landschapsschilder Caspar David Friedrich op scène, terwijl Feiko Beckers kluizenaarshutten neerpoot op palen. Jozef Wouters, Meg Stuart en Jeroen Peeters bouwen ondertussen de kunstenaarsruimtes van de toekomst.
Deze editie plaatst twee historische ankerpunten voor het voetlicht. Trajal Harrell en Ola Maciejewska vertrekken van het oeuvre van Loïe Fuller, die als performanceartieste avant-la-lettre zowel Picasso als de moderne dans beïnvloedde. Bozar brengt dan weer hulde aan Yves Klein met ongeziene meesterwerken en nauwelijks vertoond beeldmateriaal. Pieter Van den Bosch en Miet Warlop zetten de opening van de tentoonstelling letterlijk kracht bij, de erfenis van Klein transformerend tot een modus operandi voor vandaag.
Van beweging in beelden tot het beeldhouwen van beweging: lichaamssculpturen staan in deze editie centraal. Ze zijn nooit monumentaal, steeds breekbaar. Performatik17 kiest voor waarschijnlijkheid boven zekerheid. Voor het voorzichtig creëren van sociale sculpturen. Samen met jou.
PARTNERS: ARGOS centre for art and media | Beursschouwburg | Bozar | CC Strombeek | Centrale For Contemporary Art | Enough Room for Space | Muntpunt | Passa Porta | Q-O2 | Boghossian Foundation – Villa Empain | Wiels | workspacebrussels | ZSenne artlab
met de extra steun van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
→ lees hier het artikel over Performatik 2013 door Pieter T'Jonck
