Tal van toneelschrijvers zoeken naar 'formules' om ons ideeën te laten horen en zien, zoals het opgeven van de scheidslijnen tussen het menselijke en het niet-menselijke. In deze lezing presenteert prof. Balestrini enkele methodieken.

O Samba do Crioulo Doido is een stekende, frontale kritiek op de raciale stereotypen die geassocieerd worden met zwarte lichamen en die rondspoken in ons collectieve onderbewustzijn. Het stuk werd in 2004 gecreëerd door Luiz de Abreu en 20 jaar later doorgegeven aan Calixto Neto. Het is een schalkse toe-eigening van een lichaam dat vaak als ondergeschikt wordt beschouwd, een uitnodiging om zichzelf en de eigen geschiedenis terug te claimen. 

Als de maan ons kon vertellen wat ze ziet op aarde, hoe zouden we haar woorden dan vertalen? En wat als er een wolk zou tussen komen? Met het 'weerbericht' als dramaturgie werkt Livre d’images sans images met verschillende media die niet bij elkaar willen komen.

FATSABBATS is een veelzijdig zelfbeheerd platform dat ‘safer spaces’ wil creëren met en voor Brusselse queer en geracialiseerde gemeenschappen. Met TENDRESSE rondt FATSABBATS hun triptiek in de Kaaistudio’s af. Twee dagen en nachten lang maken ze ruimte voor collectieve zorg. 

De teksten van Josse De Pauw uit de mond van Junior, een Nigeriaanse ex-voetballer die het theater ziet als kans om niet langer in een fabriek te werken. Een spectrum aan Nederlandse taalbeheersing, een spannende dynamiek tussen auteur en acteur. 

De tweede en wellicht ook de meest opgevoerde voorstelling van choreografe Anne Teresa De Keersmaeker neemt je mee naar een nieuwe dimensie. Minieme variaties laten aanvankelijk perfect synchroon uitgevoerde bewegingen langzamerhand verglijden en verschuiven, wat een complex spel van wisselende vormen en patronen creëert. 

In Fluisterbehang/Visite Guidée legt Tristero de verborgen verhalen bloot, opgeslagen in de muren van de Schaarbeekse woonst in de Gallaitstraat 80. Maar deze voorstelling gaat net zo goed over alle mogelijke huizen in de wereld. Want wat is dat: een huis? Wanneer wordt het huis een woning en is elke woning ook een thuis? 

Een doorlopend gesprek tussen dochter en vader over menselijke kennis en onbekende gebieden. De horizon, als metafoor voor wat onbekend of onbegrepen is, ligt niet enkel in de verte maar zit ook in ons; verspreid doorheen ons lichaam, ons leven en onze geschiedenis. Deze horizon is oneindig, het leven niet. 

Er is een plek waar menselijke kennis nooit bij kan. De horizon markeert die grens. Maar ook in ons lichaam, onze psyche, onze biografie en onze geschiedenis ligt een eindpunt. Things we know we will never know kijkt naar de Horizon als een zich uitstrekkende, veranderende grens en onderzoekt de verbinding tussen 'het onbekende daarbuiten' en 'het onbekende hierbinnen'. Het wordt een avond om te spreken over de dingen waarvan we weten dat we ze nooit zullen weten.