Mette Ingvartsen onderzoekt de manier waarop we vandaag omgaan met het lichaam en seksualiteit. Ze leidt je doorheen video’s, performances, boeken, films, bewegingen, tekst en beeld en brengt zo de geschiedenis terug tot leven.

Een groep van twaalf performers verkent het mysterieuze van plezier. In een lange, sensuele beweging raken lichamen elkaar aan, verliezen hun grenzen, vibreren, vormen onverwachte composities en constellaties met de omgeving. Mette Ingvartsen kijkt zeven concepten van plezier recht in de ogen.

Drie zangers/performers creëren een aaneenschakeling van intrigerende tableaux vivants. Op de achterwand verschijnt gelijktijdig Ivo Dimchevs stream-of-consciousness. Via de kracht van de stem, extreme theatraliteit en een arsenaal aan temperament, gaat hij op zoek naar wat opera is en kan zijn.

“We gaan verzinnen godverdomme. We gaan nog fantastische dingen verzinnen en uitproberen, want de geschiedenis is maar pas begonnen.” Na Otaku, In Onaanvaardbare Staat en Attack of the Killer Z keert Joost Vandecasteele terug naar de Kaaistudio's met een theatersolo: een mengeling van literatuur en stand-upcomedy.

De transitie naar een duurzame samenleving staat al enkele jaren centraal in het werk van Vera Mantero. In The Clean and the Dirty focust deze grande dame van de Portugese hedendaagse dans op de innerlijke transitie. Op zorg dragen voor dat precaire ‘zelf’.

De Warme Winkel wil zich meten met de groten, of het nu de Berliner Volksbühne, Romeo Castellucci of Pina Bausch is. En hoe zou dat anders kunnen, dan door de ultieme versie van hun eigen universum te creëeren? Onnavolgbaar, poëtisch en doordrenkt van humor, blijkt deze spetterende en urgente apotheose geen zwanenzang, maar een magnum opus te zijn.

Hoe zou de hel er vandaag uitzien? De 500e sterfdag van Jheronimus Bosch zette Vasco Mendonça, Kris Verdonck en Dimitri Verhulst aan het denken. Ze kwamen al snel uit bij de stranden van Lampedusa: een plaats waar toeristen zonnebaden terwijl vluchtelingen aanspoelen. Het valse paradijs van de resorts en de Boschiaanse hel op aarde vloeien in deze productie naadloos in elkaar over.

In haar nieuwe solo – en anagram – oslo speelt Mette Edvardsen opnieuw met taal, tijd en ruimte. Ze rekt het begrip solo uit over de hele theaterruimte, waar zich gedachten, woorden, dingen en acties vermenigvuldigen.

Beeldend kunstenaar Fabrice Samyn presenteert vijf van zijn zeven vanuit de ademhaling vertrekkende Breath Pieces. Op het ritme van de ademhaling worden verschillende acties uitgevoerd die je tijdsbewustzijn intensifiëren terwijl de aandacht zich richt op het fundamentele en oncontroleerbare van de ademhaling. Deze voorstelling is verplaatst naar seizoen 2017-18.

Marc Vanrunxt maakt een dansvoorstelling rond het werk van einzelgänger Lucien Goethals, pionier van de Vlaamse elektronische muziek. Het resultaat fungeert als een reis door de tijd naar wat in de jaren zeventig nog muziek van de toekomst was – en mogelijk nog altijd zo klinkt.