Deze gecureerde Beckett-avond brengt een verrassende mix aan vormen samen: een monoloog door Johan Leysen; een videolezing door filosoof en wiskundige Jean Paul Van Bendegem; én een performatieve scenografie die een mogelijk landschap voor een Beckett-tekst suggereert. Met dit parcours verkent Kris Verdonck zijn met Beckett gedeelde fascinatie voor technologie, en de toenemende strijd tussen mens en machine.
Waar veel makers de leegte van de scène prijzen als dé plaats voor fantasie, krijgt ze in Physics and Phantasma iets dwangmatig en traumatisch. Het vacuüm moet kost wat kost een invulling krijgen! Om dat te doen, neemt Iggy Lond Malmborg je mee op een trip langs even willekeurige als donkere hoeken van je verbeelding: dé plek waar deze solo zich vooral voltrekt.
Op een leeg podium onder felle lampen doen zes troosteloze clowns hun best om samen de tijd te verdrijven. Ze vliegen elkaar in de haren, komen tot bedaren – en dan herbegint het spel van voren af aan. Out Of Order balanceert op een slap koord tussen grap en tristesse. Het is een voorstelling in flarden, die wijst op een wereld aan flarden.
In het Amerikaanse Midwesten van de jaren 1880 gebruikten mannen hun laarzen om flessen alcohol illegaal te vervoeren. De term ‘Bootlegging’ – oftewel smokkelen – was geboren. Nu is er Bootlegged: een ontmoeting tussen Boyzie Cekwana en Danya Hammoud. Twee lichamen, twee verhalen, en twee geschiedenissen vormen al botsend een derde, gedeeld verhaal.
Louis Janssens en Timo Sterckx gebruikten het boek Europeana, een zeer korte geschiedenis van de twintigste eeuw van Patrik Ourednik om een voorstelling te maken over geschiedenis, over afstuderen, over beginnen. Het zou wel eens een lang verhaal kunnen worden.
Een man pleegt een terroristische aanslag in een museum voor hedendaagse kunst: 49 kinderen en een leerkracht komen om. Zeven jaar wacht hij in de cel op de dood. Een week voor de executie overtuigt hij de politie-inspecteur die zijn zaak onderzocht om hem te vergezellen bij zijn laatste maaltijd. Welke betekenis hopen deze twee mannen te vinden in de dood, waar ze allebei op hun eigen manier naar verlangen?
Water Will (in Melody) is een choreografie voor vier performers die vertrekt vanuit melodrama. Door taal en verschillende begrippen van ‘de wil’ tegenover elkaar te plaatsen ontstaat een dystopische fantasie vol verlangens, verbeelding en gevoelens van een naderend einde.
Tijdens een meditatieve huilmarathon van bijna een uur, bevragen twee futuristische vrouwelijke personages de mechanismen die van persoonlijke emoties een politiek fenomeen maken. In een choreografie met video en grote vellen papier – tegelijk betogingsborden en drogende was – worden hun tranen van zwakte een daad van politieke kracht.
‘Money rules the world,’ hoor je wel eens. Is geld aansprakelijk voor wat er zich afspeelt in de wereld die erdoor wordt geregeerd? Kunnen we het ter verantwoording roepen voor de erbarmelijke situatie waarin veel mensen zich vandaag bevinden? Christophe Meierhans nodigt je uit mee te onderzoeken wat geld precies is en doet. Vorig seizoen ging hij in première met Trials of Money, nu brengt hij een herwerkte soloversie.
‘I am here andI have nothing to say.’ Met deze woorden begon John Cage in 1949 zijn Lecture on Nothing in de New Yorkse Artists’ Club. De tekst had veel weg van een hypnotiserende partituur die de structuur volgde van Cage’s recente muzikale composities – inclusief zijn bijzondere aandacht voor stilte. Nu voert Jérôme Bel de lezing op in het Frans.
Eleanor Bauer neemt graag een loopje met de codes en concepten van hedendaagse dans. In New Joy gaat ze de confrontatie aan met het post-truth tijdperk: deze dataïstische cyber-musical reist dwars door de grenzen van verschillende registers heen. Van lichaamstaal en gesproken taal tot computertaal en terug, van emotionele tot kunstmatige intelligentie, van beweging tot geluid. Samen met componist Chris Peck mikt Bauer op alle zintuigen, in een zoektocht naar zingeving en verborgen betekenissen.
Kun je iets over de toekomst zeggen, al kijkend doorheen de lens van wat voorbij is? Michiel Vandevelde onderzoekt het verleden van de westerse moderne en hedendaagse dans, via sleutelfiguren zoals Isadora Duncan, Steve Paxton en Anna Halprin. In vijf speculatieve delen over het verleden, vanuit de toekomst, komt het heden onvermijdelijk aan bod. Choreografie wordt zo een vorm van science-fiction.
Deze voorstelling verhuist naar seizoen 2019-2020 wegens productionele redenen.
Schwalbe wil je graag uitnodigen voor hun Nieuw Werk, dat op dit moment nog niet is, nog sluimert op een onzichtbare, intieme plek, nog gemaakt gaat worden en nu zorgvuldig naar woorden zoekt om zich aan u voor te stellen.
Nu lichamen meer en meer de musea innemen, kiest choreograaf en filosoof Noé Soulier voor een omgekeerde beweging: wat als niet de lichamen maar de kunstwerken zich aanpassen aan een nieuwe ruimte? In Performing Art kijk je naar een twintigtal kunstwerken uit de collectie van het Centre Pompidou. Niet al wandelend door een museum, maar vanop je theaterstoel.
Vertrekpunt in Laure Provousts eerste werk voor de theaterzaal is haar film Dit Learn, waarin een snelle opeenvolging van dagdagelijkse objecten, beelden en tekst, je aanmoedigt om aan alles nieuwe betekenissen te geven. Verwacht je aan een ‘expanded cinema experience’ waarin opgenomen en live beelden de acties in het theater verdubbelen.
![[GEANNULEERD] Werk #8: Nieuw Werk](https://kaaitheater.be/sites/default/files/styles/3_2_landscape/public/1819/17991877_1489047544460642_4341444538568354893_n.jpg?itok=l5D6qIxz "[GEANNULEERD] Werk #8: Nieuw Werk")
