We people

Een grauwe buurt. Eindeloze rijen identieke appartementsblokken die elke vorm van identiteit maskeren. Niemand neemt er nog de lift, die werkt toch nooit. Twee acteurs en een muzikant scheppen elk met een persoonlijke blik hun beeld van de wereld, en dit in een clash van tekst en muzikale breaks.

‘Mijn vader was zot van voetbal. Hij was een fanatiek supporter van Barça. Hij was zooo zot van hen dat hij de spelers op een dag elk een paar ‘babouchen’ en een roos kocht. Hij stuurde ze op naar Barça om hen aan te moedigen. Die klootzak gaf zijn laatste geld aan 11 paar idiote ‘babouchen’. Hij kende zelfs alle schoenmaten. Het was toen net het einde van de maand. En wij, wij hadden niets meer te eten.’

Het idee voor de voorstelling We people ontstond bij Zouzou Ben Chikha (Union Suspecte) na het lezen van La Passion selon moi, een roman in fragmenten van de mysterieuze Franse schrijver Paul Smaïl. In het bijzonder werd Zouzou bewogen door de korte vlijmscherpe passage over een oudere allochtone werkloze man die de schaamte van zijn nieuwe job als animator in een smurfenpretpark niet kan dragen en zelfmoord pleegt: ‘Longwy a préféré se pendre que faire Schtroumpf.’