From Word to Action To Architecture

Performance art-pionier

De New Yorkse kunstenaar Vito Acconci (1940) heeft in de loop van zijn carrière verschillende labels gekregen: pionier van performance kunst, meester van het conceptualisme, ‘godfather of transgression’. Hij begon zijn artistieke carrière halverwege de jaren zestig als dichter: het lege papier zag hij als een ruimte waar schrijver en lezer doorheen reisden. Later verplaatsten zijn poëtische handelingen zich van papier naar de galerie en veranderden ze in performances waarin hij reflecteerde op zijn eigen fysieke en psychologische zijn. Zijn geschriften werden instructies of descripties voor handelingen die hij dan zelf uitvoerde. Zo volgde hij willekeurig uitgekozen mensen op straat (Following piece, 1969). Of voerde hij repetitief basishandelingen uit, zoals geblinddoekt een bal proberen te vangen (adaption study blindfolded catching, 1970). Deze handelingen werden eerst gedocumenteerd door tekst en foto’s, maar zodra de video zijn intrede deed was hij pionier in het gebruik van dit medium. In 1972 voerde hij zijn bekendste performance uit, seedbed: Acconci masturbeert onder de vloer van de galerie en laat de bezoekers het geluid daarvan horen via speakers.

In zowel de performances als de installaties uit de jaren zeventig was zijn lichaam altijd aanwezig: letterlijk fysiek dan wel door middel van films of geluidsopnames. Acconci was op zoek naar een nieuwe definitie van het object en naar een ruimte voor publieke ervaringen tussen beschouwer en kunstenaar. Hij verwijderde de traditionele grenzen tussen kunstenaar en publiek, tussen een object en een gebeurtenis, een kunstwerk en zijn bestaansrecht in een ruimtelijke of een sociale context. In de vroege jaren tachtig leidde Acconci’s ruimtelijke belangstelling tot de oprichting van de Acconci Studio. Daarin brengt hij architecten en kunstenaars samen die plannen ontwikkelen voor monumentale ingrepen in de architectuur en het milieu.

Vertrekkende van de videowerken tentoongesteld in Argos, geeft Vito Acconci een lezing over zijn werk, van poëzie over video en performances tot architectuur en design. De stap van het ene naar het andere medium blijkt niet zo groot te zijn: de focus ligt steeds weer op taal en lichaam, in relatie tot de ruimte.