How can water give birth to eternal fire?

Mackenzy Bergile omschrijft zijn solowerk Autothérapie als een cartografie van littekens. Net als het traumatische geheugen zelf, vormen de spiraalvormige, gefragmenteerde bewegingen zelftherapiesessies en omzeilen elke vorm van narratieve rechtlijnigheid.

How can water give birth to eternal fire? is de voortzetting van Autothérapie en vormt de voorbode van Scarred Geography (2027). Het stuk bevindt zich in een tussengebied en put precies uit die spanning zijn kracht: het laat zich tegelijkertijd inspireren door de intieme dynamiek van Autothérapie én de geografische, politieke en historische dimensie van Scarred Geography.

De bewegingen, die we soms kunnen lezen als open wonden, zijn zowel intiem als politiek. Van familiegeschiedenissen met hun breuken en interpersoonlijke trauma’s tot geopolitieke herinneringen van segregatie, het geweld van de Conferentie in Berlijn die Afrika in zones van overheersing verdeelde of de Atlantische oversteek en de bijhorende ontworteling.

Bergile liet zich inspireren door de Brits-Franse dichter Kenneth Whites ‘geopoetics’: de interpretatie van gebieden aan de hand van zowel aardse breuken als de verbeelding die ze bezielen. Bergile zet zich in voor een geopoëtica van herverdeling: een wereldkaart die is ingeschreven op lichamen getekend door ballingschap, ontworteling en migratie. Identiteit, geschiedenis en overdracht worden hier telkens opnieuw onderhandeld en bespeeld.

• Mackenzy Bergile is een Frans-Haïtiaanse interdisciplinaire kunstenaar – choreograaf, pianist, dichter en onderzoeker – wiens praktijk vraagstukken rond herinnering, dominantie en overdracht via het lichaam en gebaren onderzoekt. Hij is opgeleid in zowel traditionele Haïtiaanse dans, Afro-Amerikaanse en hedendaagse dans, klassieke muziek en beeldende kunst, en ontwikkelt een oeuvre dat zich bevindt op het snijvlak van performance, theoretisch onderzoek en postkoloniale kritiek.