A Lovely Construction Site + Echoes of Contemplation: Bathing Under Bombs

Double bill

Urtė Groblytė and Judith Dhondt
A Lovely Construction Site

I hold it my love don’t worry I am only hovering and it’s so quiet shh it’s oh so dark in my organs and then I am gone I need you to hold me baby for me to be gone I hold it I love it I love me with it if not my bones you wouldn’t be so love me in little slices cut me open so I keep bleeding and I am a body less is endless notice me take my hand what are we? Strangers when hands estranged un-break the heart if that’s what you call it Knowing oh my beloved chainsaw if only I could melt your heart

Dit project begon vanuit het herdenken van de boom en beweegt zich nu tussen de walging en aantrekking voor een instrument dat pijn berokkent. Door te werken met een gevaarlijk object, bevragen we het verlangen dat je buiten jezelf brengt, een versmelting van angst en opwinding. Zo belanden we in een kettingvolle plek – doorheen stem en lichaam – dat smaakt naar metaal. We gaan in dialoog met zowel het object als de metafoor van de kettingzaag tot het onderscheid verdwijnt. 

Een samenwerking tussen Urtė Groblytė & Judith Dhondt die vertakt in twee voorstellingen (Dust  en A Lovely Construction Site) en verbonden is door een gedeelde lees- en schrijfpraktijk. Samen zorgden ze voor een bodem om hun performatief werk op te laten bloeien.

Rania Barhoumi
Echoes of Contemplation: Bathing Under Bombs 

Op een vrijdagavond, na een dag van onderwerping aan de blik van de camera, lieten onze ogen de controle los. Na onszelf onder te dompelen in de tijdloze dans van het bestaan, vingen we de stille choreografie van levensloze objecten op en vonden we ons doorweekt van de dagelijkse blootstelling aan beweging die ons omringt. We wandelden door een galerij van ongeziene geesten met onopgemaakte ogen, haar dat vormeloos in de wind wapperde en de kleurloze collage van stadsafval dat rondslingerde in de straten.

Na een dag lang deze bewegingsloze dingen vast te hebben gelegd en net voor we ze zouden projecteren tot we het observeren moe zouden worden, besluiten we ons terug te trekken in een bad. Een scharniermoment van reflectie en transformatie, waar de grenzen tussen de kijker en de bekekene vervagen tot een enkele immersieve ervaring.