Baan Cult, Muang Cult

We zien twee kleine appartementen op scène: in het ene wonen twee vrouwen, in het andere brengen twee tienerjongens samen tijd door. In beide weerklinkt de alomtegenwoordige radiozender van de staat waarop nieuwsberichten, traditionele muziek, propaganda en reclame elkaar afwisselen. De vrouwen praten geanimeerd over hun mogelijke levenseindes. In het andere appartement halen de jongens herinneringen op aan de film Little Buddha die ze op school zagen, de crush die ze hadden op Keanu Reeves in die film, en hoe één van hen seksueel opgewonden raakte denkend aan Boeddha. Wichaya Artamat komt naar het festival met een vrijpostig project over het Thailand van vandaag, waar religie, het leger en de monarchie onaantastbaar zijn.

Na het succes van This Song Father Used to Sing (2019) keert Artamat terug met een naturalistische vorm van theater gekenmerkt door subtiel acteerwerk, alledaagse gebaren en kleine details. Een theatervorm die ons op bijna filmische wijze meevoert naar twee appartementen in Bangkok, en die middels satire kwesties aankaart waarover niet openlijk gesproken mag worden. Met poëzie, tederheid en humor is Baan Cult, Muang Cult (de cult van het Huis, de cult van de Natie) een onverwachte verkenning van de Thaise samenleving als cultus.