De verse tijd

Kunnen wij allen maar spelen
en het nergens over hebben?
Kunnen we alle woorden weggooien 
en opnieuw beginnen?
Kunnen we niet: jij bent zo en ik ben zo?

In De verse tijd onderzoeken Mokhallad Rasem en Kuno Bakker hun verhouding tot het huidige tijdsgewricht. De twee in Antwerpen wonende theatermakers spelen negen mini-drama’s met telkens een centraal thema: liefde, angst, eenzaamheid, seks, oorlog, geheimen, vaders, kunst en dood. Voer voor een klassieke tragedie dus, maar deze stukjes zijn allesbehalve klassiek. Elk drama heeft zijn specifieke vorm: een dialoog, een monoloog, een dans of een spel met voorwerpen. Samen vertellen de delen een overkoepelend verhaal over twee mannen die, ondanks hun verschillen, zoeken naar de gedeelde grond waar hun levens elkaar raken en verrijken. Of waar ze elkaar misschien met rust moeten laten.

• Kuno Bakker richtte begin jaren 90 mee het Amsterdamse theatercollectief Dood Paard op, waarmee hij meermaals in het Kaaitheater speelde – o.a. met een onvergetelijke reeks Shakespearebewerkingen. Hij deelde hier ook de scène met Maatschappij Discordia (in Mannetje met de lange lul) en tg STAN (in Kunst en Poquelin II). Mokhallad Rasem studeerde theater in Bagdad en maakte daar zijn eerste producties. Sinds 2005 woont en werkt hij in België. Hij maakte o.m. het gevierde Irakese geesten, waarmee hij ook het Kaaitheater aandeed. Sinds 2013 is hij een van de Toneelhuismakers.
 

‘We komen allebei van een andere wereld, en we proberen die twee werelden samen te brengen. Soms smelten ze samen, soms botsen ze.’ - Mokhallad Rasem en Kuno Bakker in De Morgen

'De verse tijd verstaat de kunst om onbegrip onbegrepen te laten.' - De Standaard

'Hoe twee verschillende zielen naar elkaar toe kunnen groeien' - De Morgen

'Kleine portretjes die samen het verhaal vertellen van twee mensen in een grootstad in dit tijdsgewricht.' - Klara over De verse tijd