Iemand moet het doen

Laura van Dolron omschrijft haar voorstellingen als stand-up philosophy. ‘Stand-up belooft dat het grappig is, filosofie dat het slim is.’ Vol verbazing buigt zij zich over onderwerpen die haar aan het hart gaan. Vlijmscherpe vragen en onconventionele antwoorden buitelen over elkaar heen. Hard nadenken en keiharde humor gaan er hand in hand.

Elke voorstelling is voor Van Dolron een ontdekkingstocht. Voor haar solo Iemand moet het doen ging ze in retraite in een stilteoord in Thailand, bezocht een kluizenaar op een Spaans eiland, ontmoette mensen in een boeddhistisch klooster in Jeruzalem en volgde een cursus ‘hoe zet je woede om in liefde’ in Groningen. Ze ging op zoek naar mensen die spirituele en filosofische antwoorden hebben om politici, die vandaag al genoeg in de aandacht komen, het zwijgen op te leggen. Iemand moet het doen is geen voorstelling, maar een voorstel, voor een betere wereld.

Laura van Dolron, geboren in 1976, veroverde de afgelopen jaren in hoog tempo de Nederlandse podia. Haar werk werd bekroond met onder meer de Eric Vosprijs 2008, de Charlotte Köhlerprijs 2007 en de BNG Nieuwe Theatermakersprijs 2007. Haar werk is balsem voor de ziel en kauwgom voor de hersenen: slim, grappig en ontroerend. Als multitalent schrijft, regisseert én speelt ze haar eigen voorstellingen. Daarbij maakt ze gebruik van de unieke, door haar uitgevonden theatervorm stand-up philosophy: snelle montages, waarin vragen en antwoorden over de staat van de wereld over elkaar heen buitelen en waarin hard nadenken en keiharde humor hand in hand gaan. Voor deze intelligente, bevlogen en maatschappelijk geëngageerde voorstellingen wordt ze zeer geprezen.
“Laura van Dolron is een kunstenaar die midden in de wereld staat en deze op een onconventionele, vlijmscherpe en zeer persoonlijke wijze beschouwt en van commentaar voorziet. De grote concentratie op de inhoud geeft een nieuwe richting aan in het theater.” (jury Erik Vos Prijs)

Laura van Dolron over Iemand moet het doen:
‘De wereld willen verbeteren in je eentje en dus tegen muren opvliegen, jezelf vervloeken en je afvragen waarom je ooit dacht dat een solo maken een goed idee zou zijn. En daar dan vooral geen SOLO over willen maken…’

‘Als ze tot de kern komt van haar zelfhaat, hou je als publiek gewoonweg je adem even in… Laura van Dolron glorieert.’ ***** de Volkskrant

‘Een goed getroffen, geestige schets van hoe het met haar generatie is gesteld.’ **** NRC