Rambo solo

“So you want me to tell you the story of Rambo: First Blood? Where should I begin…?”

Vorig seizoen stelde het Kaaitheater voor het eerst werk voor van het New Yorkse Nature Theater of Oklahoma. Voor No Dice maakten regisseurs Pavol Liska en Kelly Copper een absurde compilatie van telefoongesprekken. Uit de flarden werd pijnlijk en grappig duidelijk hoe we er maar niet in slagen een coherent en onderhoudend verhaal te maken van onze eigen levens.

Dit seizoen gaat de groep aan de slag met twee bekende verhalen: Rambo: First Blood (gezien door miljoenen mensen over de hele wereld en uitgemolken in ontelbare sequels) en Romeo and Juliet, Shakespeares populairste theaterstuk. In de poging van de acteurs om de verhalen precies na te vertellen, gaan de foute herinneringen en half gefantaseerde details een eigen leven leiden, tot de hele onderneming volledig uit de hand lijkt te lopen. Beide voorstellingen nemen ons mee over de glibberige paden van de lineaire vertelling, waar in de fout en de onmogelijkheid van de herhaling een grote creatieve kracht ontluikt.

Acteur Zachary Oberzan voelt zich al zijn hele leven diep verbonden met het verhaal van Rambo: First Blood. Hij zag de Hollywood blockbuster met Sylvester Stallone voor het eerst als tienjarige jongen tijdens een magisch weekend dat hij doorbracht bij hem thuis in Maine, kijkend naar het gratis HBO filmkanaal. First Blood is zijn kleine private passie geworden: elk detail van het verhaal kent hij uit het hoofd en kan hij sappig navertellen. Maar hoe meer hij opgaat in zijn vertelling, hoe moeilijker het wordt een duidelijk onderscheid te maken tussen het verhaal van Rambo en het verhaal van Zachary zelf. Doorheen de kronkels van de plot begint wat hij vertelt meer en meer op een persoonlijke openbaring te lijken. De afstand tussen echt en vals, tussen ideëel en reëel, wordt steeds vager. Op een indirecte en intelligente manier stelt de voorstelling zo aloude vragen over identiteit, eigendom, psychologie, realisme en spel.

The Village Voice: ‘Over the past several years the Nature Theater of Oklahoma has evolved into one of New York’s most talented ensembles…their shows are smart, witty, highly physical, and eager to twist notions of theatricality.’ (...) ‘Deploying a fresh intelligence, an ingenious theatricality and a pleasingly odd sense of humor, the Nature Theater of Oklahoma has become one of the top alternative companies in New York.’