In (Dis)placed interventions prikkelt Elly Van Eeghem je verbeelding met videobeelden, stemopnames, muziek en kleurrijke projecties. Het materiaal verzamelde ze de afgelopen jaren in verschillende wijken in Gent, Parijs, Berlijn en Montreal. Ga mee op deze trip langs wat een stad is en kan zijn – en laat je verwonderen, verwarren en inspireren over de ruimtes die we met elkaar delen.

De eerste talkshows dateren van de jaren 50 en bepalen sindsdien in vele huiskamers het avondritme. Maar met de komst van het internet is het format definitief op zijn retour. In TALK SHOW neemt Suze Milius afscheid. Het is een terugkijken en vooruitblikken, een poging om waarde toe te kennen aan alles dat geleidelijk verloren gaat, en een ode aan de details in ons bestaan.

Op een scène die bedekt is met een dikke laag aarde en baadt in het licht staan 14 dansers – alle verschillend in leeftijd en dansachtergrond. Gestaag opbouwend naar een wilde climax, vloeien bewegingen van het ene lichaam naar het andere. Het resultaat is een tactiele ervaring die eenzaamheid met fictie deelt: hoe kun je in een groep toch alleen zijn?

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan.  Benjamin Verdonck bouwt en bedient een ongewoon planetarium van plakband, touwtjes en karton.

Deze gecureerde Beckett-avond brengt een verrassende mix aan vormen samen: een monoloog door Johan Leysen; een videolezing door filosoof en wiskundige Jean Paul Van Bendegem; én een performatieve scenografie die een mogelijk landschap voor een Beckett-tekst suggereert. Met dit parcours verkent Kris Verdonck zijn met Beckett gedeelde fascinatie voor technologie, en de toenemende strijd tussen mens en machine.

Drie performers draaien drie kwartier lang rond hun as – een beweging die in Sufi-ceremonies moet leiden tot een staat van religieuze euforie. In Miet Warlops versie wordt het een experiment op de fijne scheidslijn tussen controle hebben en verliezen. Het is een mengeling van wervelende dans, voordracht en concert. Hoe kun je een evenwicht vinden tussen zelfbeheersing en devotie?

Water Will (in Melody) is een choreografie voor vier performers die vertrekt vanuit melodrama. Door taal en verschillende begrippen van ‘de wil’ tegenover elkaar te plaatsen ontstaat een dystopische fantasie vol verlangens, verbeelding en gevoelens van een naderend einde.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan.  Voor Celestial Sorrow werkte Meg Stuart voor het eerst samen met de Indonesische beeldende kunstenaar Jompet Kuswidananto. Vertrekkend vanuit collectieve herinneringen en fictieve trauma’s creëert het duo een wereld van licht en beweging, bewoond door drie performers en twee muzikanten. De voorstelling ging in 2018 in première in de Kaaistudio’s, en verhuist voor deze herneming naar de scène van het Kaaitheater.

In 2016 vuurt Beyoncé haar videoclip Hold up op de wereld af. Die vertoont wel erg veel gelijkenissen met het videowerk Ever is Over All van Pipilotti Rist uit 1997. In een droomachtig, associatief spel gaat buren aan de slag met de twee figuren uit Ever is Over All en lichten ze genderclichés speels het voetje.

Iedere tijd heeft zijn wereldwonderen. Een idee van het onmogelijke, dat men dan toch bouwt, groter en indrukwekkender dan al het voorgaande. In 7 plaatst Radouan Mriziga twee maatstaven tegenover elkaar. De gebouwde wereld, gemaakt om te imponeren, en het ultieme wereldwonder: het menselijke lichaam zelf.