Vijf dansers en vijf muzikanten brengen een meerstemmig stuk over dood en afscheid. Toch blijft er ruimte voor lichtheid. Want van bij je geboorte zet het sterven zich in als een continue beweging: het leven in vrije val. Net door die dood te erkennen, willen Croizé en Guilloteau dat leven voluit vieren.

Twee vrouwenlichamen verstrengelen zich tot ze er nog maar één zijn. Of drie? Of… geen? Waar begint een lichaam eigenlijk? Tijdens een duet dat refereert aan de stijlfiguren van het genre en ze tegelijk overstijgt, weerklinkt een heldere vraag. Wat kan het vandaag betekenen om met twee samen te zijn?

Op zoek naar een betere toekomst voor zijn kleindochter, ontvlucht Meneer Linh een door oorlog verscheurd land. Koen De Sutter vertelt het verhaal met alle middelen die hem ter beschikking staan: tekst, woorden, beelden, muziek, geluid, projecties... Maar het is tegelijk een voorstelling over eenzaamheid, over het verlangen naar communicatie met de andere en niet in de laatste plaats met het publiek. Zitten we in het hoofd van de verteller? Zijn meneer Linh en meneer Bark stemmen in zijn hoofd?

Wat als we na eeuwen van rechtop lopen, de verticaliteit weer loslaten? Deze vraag vormt het startpunt van de nieuwe creatie van Laurent Chétouane. Twee dansers en een danseres zoeken naar nieuwe evenwichten in een ontwrichte setting. Een violist begeleidt hen ondertussen live op scène met Bachs eerste vioolpartita in b-mineur.

Mette Edvardsen verruimt het klassieke speelvlak drastisch. Ze speelt We to be op drie plaatsen tegelijk: in het boek waaruit ze voorleest, op de lege scene als projectiescherm van je verbeelding, en in de ether als een live radio-uitzending.

Hoe kan een mentale choreografie je een gevoel van beweging geven? In Anatomie creëert Anne Juren een bewegingsscore voor ingewanden en lichaamsfuncties. Terwijl je met gesloten ogen op een matje ligt, leidt ze je met haar stem doorheen je lichaam en je geest. 

Benoît Lachambre verzoekt ons opnieuw naar onze zintuigen te luisteren en het bewustzijn van je lichaam écht te ervaren. Grenzen tussen dans en beweging vervagen langzaam wanneer een blik, een beweging, een aanraking van iemand uit het publiek blijft resoneren in de choreografie.

Zodra je Huis binnenwandelt, ontdek je de dingen die meestal achter gevels verborgen blijven. Met een koptelefoon op kun je de ruimte op eigen houtje verkennen. Inne Goris maakte een uiterst persoonlijke installatie/voorstelling voor zowel volwassenen als kinderen, over de donkere hoeken van het leven. En over hoe ieder daar op zijn eigen manier mee om probeert te gaan.