Samen met niet-geoefende zangers buigen Myriam Van Imschoot en Willem de Wolf zich over het repetitieproces van een zangstuk. De missers, herhalingen en uitschuivers die zich daarbij voordoen vormen het speelmateriaal van deze voorstelling. Want mensen zijn het kwetsbaarst wanneer ze (nog) niet kunnen wat ze zo graag willen.

Vijf dansers en vijf muzikanten brengen een meerstemmig stuk over dood en afscheid. Toch blijft er ruimte voor lichtheid. Want van bij je geboorte zet het sterven zich in als een continue beweging: het leven in vrije val. Net door die dood te erkennen, willen Croizé en Guilloteau dat leven voluit vieren.

Jonathan Burrows, danser en choreograaf. Matteo Fargion, muzikant en componist. Altijd met z’n tweeën… maar dit keer niet! Ze nodigen in elke stad vier lokale kunstenaars uit – in Brussel zijn dat Mette Edvardsen, Dounia Mahammed, Lili Rampre en Andros Zins-Browne – met als vertrekpunt ‘de mogelijkheid en onmogelijkheid van gemeenschap’. De ingrediënten? 72 kleien beeldjes van eigen makelij, groepsgezangen en Indische drone-klanken op smartphones.

Met Stand Down verlaat Jan Decorte de klassieken, maar niet de grote waarheden en mysteries die ze in zich dragen. In Jan Paternoster en Dries Van Dijck van Black Box Revelation – en alle compromisloze heftigheid die ze met zich meebrengen – vinden hij en Sigrid Vinks hun gedroomde muzikale partners in crime. Speciaal voor Stand Down creëren de heren een gloednieuwe soundtrack.

Meyoucycle klinkt als ‘musical’ met een vreemd accent. Samen met componist Chris Peck en vier Ictus-muzikanten gooit Eleanor Bauer alle musical-ingrediënten in de mengmachine, met een volslagen nieuw, hybride genre als resultaat. Het stuk gaat over mij en jou en alles wat daartussenin ligt. Een mij-jij-cyclus, inderdaad.

Wat als we na eeuwen van rechtop lopen, de verticaliteit weer loslaten? Deze vraag vormt het startpunt van de nieuwe creatie van Laurent Chétouane. Twee dansers en een danseres zoeken naar nieuwe evenwichten in een ontwrichte setting. Een violist begeleidt hen ondertussen live op scène met Bachs eerste vioolpartita in b-mineur.

Voor deze ambitieuze groepschoreografie bijt Daniel Linehan zich vast in Stravinsky’s Le Sacre du Printemps. Hij kiest voor de prachtige versie voor twee piano’s, die live wordt uitgevoerd door Jean-Luc Plouvier (van Ictus) en Alain Franco. Zelf neem je plaats vlakbij de dertien dansers en de pianisten – een nabijheid die zorgt voor een collectief gedeelde energie.

Deze voorstelling is helaas afgelast omdat een van de dansers een blessure heeft opgelopen. In 2017 herwerkte Salva Sanchis en Anne Teresa De Keersmaeker A Love Supreme met vier jonge, mannelijke dansers. De uitgesproken vitale voorstelling werd één van de hoogtepunten van het voorbije seizoen, en haalde gezwind de selectie van het TheaterFestival. Geef je samen met de dansers opnieuw over aan Coltranes spirituele ode aan de goddelijke liefde!

Geïnspireerd door barokke compositiepatronen, maakt Noé Soulier een werk voor vier dansers. Op de stuwende pianotonen van Bach en Johan Jakob Froberger  – componisten die steeds trachtten om muzikale retoriek te creëren – onderzoekt Soulier hoe we bewegingen waarnemen en interpreteren.

Drie dansers en twee danseressen – waaronder Anne Teresa De Keersmaeker zelf – bewerken, bevragen en dansen de zes Cellosuites van Bach, uitgevoerd door de wereldbefaamde cellist Jean-Guihen Queyras. Hun ingenieuze architectuur, dansante ritmiek en tijdloze schoonheid blijven tot op de dag van vandaag fascineren.