theater

In Cinema Dialogue houden Monika Gintersdorfer en Knut Klaßen de schijnbaar apolitieke Millennium Development Goals van de Verenigde Naties kritisch tegen het licht. Ze plaatsen het universalisme van het VN-programma tegenover de lokale realiteit van de stadsontwikkeling in Kinshasa tussen 2000 en vandaag.

Ervaar wat de basis van menselijk contact is en hoe een groep op een hele directe manier samen kan komen. De intensiteit die ontstaat wanneer je wel naar elkaar kijkt maar niets zegt, is enorm. Deze ontmoeting is gebaseerd op de jaarlijkse bijeenkomst van de Inuit-stamhoofden, waarbij niet gesproken wordt.

Hoe kom je tot een goed gesprek tussen tegenstanders? Het Agonistisch gesprek werd ontwikkeld als reactie op de filosofe Chantal Mouffe. Zij spreekt over het belang van conflict in de politieke arena en de manier waarop de Maori omgaan met conflict in hun eigen gemeenschap.

Hoe zou de hel er vandaag uitzien? De 500e sterfdag van Jheronimus Bosch zette Vasco Mendonça, Kris Verdonck en Dimitri Verhulst aan het denken. Ze kwamen al snel uit bij de stranden van Lampedusa: een plaats waar toeristen zonnebaden terwijl vluchtelingen aanspoelen. Het valse paradijs van de resorts en de Boschiaanse hel op aarde vloeien in deze productie naadloos in elkaar over.

Op zes dagen tijd speelt Forced Entertainment het volledige werk van van Shakespeare. Niet de volledige stukken maar wel gecondenseerde vertellingen ervan. Ze distilleerden de essentie uit elke tekst, om zo tot zesendertig prachtige miniatuuropvoeringen te komen. De cast bestaat uit huishoudobjecten, het toneel is een tafelblad van één meter lang.

Met hun eerste voorstelling vonden de jonge theatermakers Renée Goethijn en Dries Gijsels onmiddellijk een heel eigen stem. Het duo neemt je mee op een verontrustende trip doorheen een wereld van lange regenjassen, verborgen camera’s en gordijnen. Wat is de waarde van het verborgene in dit tijdperk van transparantie?

De Warme Winkel wil zich meten met de groten, of het nu de Berliner Volksbühne, Romeo Castellucci of Pina Bausch is. En hoe zou dat anders kunnen, dan door de ultieme versie van hun eigen universum te creëeren? Onnavolgbaar, poëtisch en doordrenkt van humor, blijkt deze spetterende en urgente apotheose geen zwanenzang, maar een magnum opus te zijn.