Golem

Ask any sculptor; to recast even the dullest object is to celebrate it. – Tom McCarthy, Satin Island

Hoe diep mogen we graven?

Volgens Joodse legendes is een golem een wezen uit stof of klein, door een geleerde tot leven gewekt met behulp van rituele bezweringen. De golem gedraagt zich als hulpje, compagnon of beschermer van zijn menselijke schepper – en zijn bedreigde gemeenschap. Vanzelfsprekend ontspoort het experiment, en het wezen keert zich tegen zijn schepper.

Deze mythe van artificieel leven ligt aan de basis van Thomas Ryckewaerts nieuwe creatie. Het verhaal over ambitie, creativiteit, macht, schepping, waanzin en destructie raakt aan de eeuwenoude angst voor het scheppen van iets wat ons overvleugelt. In elk tijdperk –  van de Bijbel over Frankenstein tot het spook van artificiële intelligentie – klinkt dezelfde vraag: hoe diep mogen we graven?

Met een verstilde, filmische beeldtaal balanceert Golem op die dunne lijn tussen mens en materie, tussen rede en angst. Oog in oog met een wezen dat heel erg op je lijkt maar tegelijk fundamenteel anders is, houdt de voorstelling je een spiegel voor. Je ziet monsters geboren in de dingen, in de ander, in… jezelf.

Sciencefiction op de planken. - Een reportage van het VRT-nieuws 

Een enigmatische, hypnotiserende voorstelling door een van de meest intelligente en theatraal onderlegde makers, klaar voor de echt grote zaal. – De Standaard

Ryckewaert: "Wat me fascineert is het feit dat de mens zichzelf als een redelijk wezen beschouwt" – De Morgen

'Een bezwerende creatie' - Etcetera

'Het gemoedelijke einde van de mens.' - Theaterkrant