Spoiled spring: There are no more seasons

Een ‘arme’, humoristische Sacre

Om honderd jaar Sacre du Printemps te vieren, bestelden we een nieuwe versie van dit grandioze werk bij de Frans-Brusselse kunstenaar Gaëtan  Bulourde. Hij situeert het ballet van Stravinsky terug in zijn tijd en vraagt zich af wat de resonantie ervan op de huidige tijd zou kunnen zijn. ‘In het begin van de 20ste eeuw,’ aldus Bulourde, ‘zien we hoe in Europa het wetenschappelijk modernisme en het daarbij horende rationalisme triomferen over het religieuze. Maar de vooruitgang van de wetenschap slaagt er niet in het culturele verlangen naar het sacrale te doen verdwijnen. Het is dat eeuwige sacrale dat Stravinsky, Roerich en Nijinsky hier voor het voetlicht brengen. Stravinsky grijpt terug naar heidense bronnen, niet om terug te keren naar een ver verleden, integendeel, zijn werk is radicaal modern, de antipode van alle nostalgie. Deze vrijere, primitievere en ook wel brutalere expressie vinden we terug in alle domeinen van de kunst, de hele twintigste eeuw lang. Van dadaïsme tot punk, van lettrisme tot Wiener aktionisme, etc.’

Met zelfgemaakte instrumenten uit karton en ander recuperatiemateriaal brengt Bulourde zo goed en zo kwaad als het kan een getrouwe interpretatie van de originele partituur van Le Sacre du Printemps. Het resultaat is een arme, humoristische versie, een radicale ontheiliging van dit magistrale stuk. Zijn libretto is een collage van teksten die commentaar leveren op het oorspronkelijke libretto of de muziek en op de con-text van het ontstaan van het ballet in 1913. Voor de choreografie ging hij aan de slag met volks- en etni-sche dansen: de Nederlandse klompendans, de Zuid-Afrikaanse gumboot dance, Sevillanas en Bollywood balletten, Bulgaarse oogstdansen, de Mbende Jerusema uit Zimbabwe, enz. Deze collage van muzikaal ma-teriaal, tekst en dans is, aldus nog Bulourde, te vergelijken met het composietmateriaal of zelfs het kubis-tisch karakter van het werk van Stravinsky.

• Gaëtan Bulourde is wiskundige en muzikant van opleiding. Sinds 1998 initieert hij projecten op de grens tussen dans, theater, geluidskunst en performance. Als performer was hij te zien in het werk van onder meer Meg Stuart, Xavier Le Roy, Maria-Clara Villa Lobos, Thomas Lehmen en Christian Rizzo. In Burning Ice 5 (2012) toonden we zijn performance Robert Plant.