MCBTH

De duistere kant

Met MCBTH zet regisseur Guy Cassiers zijn ‘anatomie van de macht’ verder. Macbeth is een van Shakespeares bloedigste en donkerste stukken. Maar Macbeth is tegelijk ook een van de meest poëtische, verbale en verbeeldingsrijke figuren die Shakespeare gecreëerd heeft. Zijn dramatische introspectie is een messcherpe analyse van hoe iemand terechtkomt in de duistere kant van zichzelf, daar volledig in verdwaalt en een hele wereld met zich mee in de vernietiging trekt. MCBTH wil naar de kern gaan van het stuk. Door het aantal personages ingrijpend te reduceren concentreert Guy Cassiers zich op de figuur van Macbeth en zijn naaste omgeving.

Muziek en zang zijn de voorbije jaren een steeds belangrijkere rol gaan spelen in Cassiers’ voorstellingen. Samen met componist Dominique Pauwels – die de muziek en de zang schreef voor het veelgeprezen Bloed & rozen. Het lied van Jeanne en Gilles – zet Cassiers in MCBTH een nieuwe stap: muziek en zang begeleiden hier niet langer alleen maar de dramatische actie, maar worden er een onderdeel van. Muziek en zang worden medespeler. Ze vertegenwoordigen de voortdurende verschuiving tussen realiteit en hallucinatie. De acteurs worden vervoegd door zangers. Muziek en lied leggen een dimensie bloot die in het spreken verborgen en verdrongen blijft. Die spanning roept Cassiers eveneens op door gebruik te maken van het contrast tussen de fysieke aanwezigheid van acteurs en de materialiteit van het decor aan de ene kant en de ‘immaterialiteit’ van beeldprojectie aan de andere kant. MCBTH wil met de intense interactie van woord, beeld en zang iets blootleggen van de wrede poëzie die het stuk draagt.

“Tom Dewispelaere is weergaloos als Macbeth. Naarmate hij in de waanzin verzinkt, neemt de muziek het steeds meer over.” – De Morgen

“Een visueel gedicht.” – De Standaard

“Commencé comme une pièce de théâtre, le spectacle glisse peu à peu vers un opéra tragique plus propice à exprimer les tourments intérieurs, où le rouge et le noir dominent, où la robe de mariée à la traîne immense de Lady Macbeth s’enflamme puis devient de plus en plus noire cendre. Où tout le décor s’obscurcit comme dans les tableaux de l’Autrichien Arnulf Rainer qui recouvrait de noir ses autoportraits. Ce MCBTH est un grand moment, dépouillé et baroque, sur la face obscure de l’être humain. ”  La Libre Belgique