Nixe + Obtus

De Vlaams-Zwitserse choreografe Cindy Van Acker maakt voorstellingen als sculpturen. Haar materiaal: lichamen en licht, beweging, ruimte, tijd, geluid. In 2005 nodigde niemand minder dan Romeo Castellucci haar uit om Zwitserland te vertegenwoordigen op de Biënnale van Venetië. Daarna tekende zij voor de choreografieën in Castellucci’s Inferno (Festival Avignon, 2008) en Parsifal (De Munt Brussel, 2011).

• Nixe (2009) is een hypnotiserend ballet van armen. Van Acker beweegt zich door het neonlicht als een meermin door het water. In Obtus (2009) drijft Tamara Bacci met bijna meditatieve bewegingen haar lichaam en evenwicht tot het uiterste. De danseres speelt met het bereik van de neonlichten en laat af en toe haar lichaam verdwijnen in de duisternis.

• In Obtus en Diffraction tekent Mika Vainio (van de Finse elektroband Pan Sonic) voor de muziek (live uitgevoerd door Denis Rollet).

Zie ook: Diffraction (op 17.3.2012), een voorstelling voor zes dansers + één: het
licht, dat hier de allure van een personage aanneemt. Diffractie is het
afbuigen van licht- of geluidsgolven langs een ondoordringbaar obstakel.
De dansers nemen de plaats in van obstakels die de bewegingen van het
licht sturen. Een uiterst precieze choreografie van een adembenemende
schoonheid.

EXTRA: Van elke solo die Cindy Van Acker creëerde, maakte ze een filmische interpretatie. Zowel het visuele van de choreografie als de begeleidende soundscape worden op een heel eigen manier verwerkt in beelden waarin de ruimte – een steengroeve – een toonaangevende rol speelt.

• 1/6 (SOLO OBVIE) is een metafoor voor de cyclus van een dag, van een leven, van het leven.
• 2/6 (SOLO LANX) vertelt het verhaal van onze staat als individu in de wereld.
• 5/6 (SOLO NIXE) zoomt in op de sensuele, bijna dromerige relatie van de danseres met haar omgeving.
• 6/6 (SOLO OBTUS) toont een tijdloze ruimte waarin een dierlijk lichaam zich geleidelijk probeert te bevrijden uit zijn anorganische omgeving.