Cheap Lecture + The Cow Piece

In de voorbije tien jaar maakten choreograaf Jonathan Burrows en
componist Matteo Fargion furore met hun bedrieglijk eenvoudige maar
virtuoze en geestige duetten. Dans en muziek gaan er een spannende
relatie aan. Het begon met Both Sitting Duet (2002), The Quiet Dance (2005) en Speaking Dance (2006). We presenteren nu hun tweede trilogie.

Cheap Lecture (2009) is een ritmisch gesproken performance op
muziek, een tirade over lege handen, publiek, tijd, herhaling, dans en
nog zo een en ander. Het zet de trip verder die Burrows en Fargion
begonnen in de eerste drie duetten.

The Cow Piece (2009) herneemt de structuur van Cheap Lecture.
De voorstelling speelt met tekst, beweging en klank maar ook met
objecten. Het is een meditatie over dans, muziek en sterfelijkheid.

Counting To One Hundred  (2011) is opnieuw een adembenemend spel met ritme en contrapunt.

Deborah Jowitt, de first lady van de New Yorkse danskritiek, schreef
naar aanleiding van die voorstelling: ‘Als ik me tijdens een of andere
voorstelling verveel, hoop ik wel eens dat het toneelgordijn de show ook
beu is, ‘m wegveegt en Burrows en Fargion in de plaats zet.’ Haar wil
geschiede.

Cheap Lecture en The Cow Piece waren totnogtoe te zien in 28 landen. Cheap Lecture werd geselecteerd voor Het Theaterfestival 2009.

‘Op de duur gaat het een beetje dansen in je hoofd. Dat is prachtig.’ - De Morgen

‘Met elk gelezen blaadje dat op de grond dwarrelt, dwarrelen je eigen gedachten ook een stukje vrijer, meegaand in de speelse flow die Burrows en Fargion creëren.’ - de Volkskrant

‘Het is aandoenlijk hoe die twee middelbare mannen hier lekker, maar ook bloedserieus, een recital bij elkaar fröbelen’ - de Volkskrant

'There are few performers who can hold an audience captive like this double act… the timing of every note, shrug, laugh and gesture is awesome. Five stars.' - The Guardian

‘A bewitchingly witty dance of words and music and props’ – Deborah Jowitt on Cheap Lecture, artsjournal.com, New York

‘The simplicity of means in Burrows and Fargion's work and the sheer fun that pervades it seduce you into loving it. All the while it's inexorably revealing its genius.’ –  Toby Tobias, artsjournal.com, New York