The Stop Quartet

Kijken doorheen gaten

Als Einstein ooit over dans zou nagedacht hebben, dan zou die er ongeveer uitzien als het werk van Jonathan Burrows, schreef een criticus van The Guardian ooit. De Vlaamse dansrecensent Pieter T’Jonck verklaart: ‘Die boude uitspraak zegt iets over de precisie van Burrows werk als danser en choreograaf. Het spectaculaire van Burrows werk is dat hij alle spektakel achterwege laat, maar je toch met open mond kijkt en blijft kijken naar wat hij doet.’

Vorig seizoen hernamen we de schitterende reeks geestige duetten die Burrows in de voorbije jaren maakte met Matteo Fargion (Both Sitting Duet, The Quiet Dance, Speaking Dance). In het nieuwe seizoen presenteren we een cruciaal werk van Burrows, The Stop Quartet, dat in 1996 in fases in première ging.

The Stop Quartet is gebaseerd op de idee dat alle lagen van de voorstelling – dans, muziek, licht – als het ware gaten hebben waardoorheen je weer andere lagen kan zien. De choreografie is een web van ritmische contrapunten. Dat leidt tot een constante waakzaamheid en alertheid bij de dansers, zoals we die later terugzagen in de duetten van Burrows en Fargion.

Bij de herneming ziet u, naast Burrows, o.a. ook Henry Montes en Ragnhild Olsen die in de originele cast zaten. De muziek werd geschreven door Kevin Volans en Matteo Fargion.