Rosas danst Rosas

Een klassieker

In 1982 was Fase van Anne Teresa De Keersmaeker een openbaring vanwege de impact van de repetitieve postmodernistische bewegingstaal. Een jaar later verbaasde de toen piepjonge choreografe het publiek nogmaals met het compositorisch uiterst sterke Rosas danst Rosas. De productie betekende ook de start van de groep Rosas; de vier danseressen op de scène – Anne Teresa De Keersmaeker, Michèle Anne De Mey, Fumiyo Ikeda en Nadine Ganase – waren de eerste leden van het nieuwe dansgezelschap.

Rosas danst Rosas werd een groot internationaal succes: het werd ontelbare keren opgevoerd over zowat de hele wereld. Het groeide uit tot een klassieker en bleef dan ook als vaste waarde op het repertoire van Rosas. In de loop van de 25 jaar die verliepen sinds de creatie werd het verschillende keren heringestudeerd door telkens nieuwe casts. In 1997 realiseerde Thierry De Mey een filmische versie van dit werk waarin de verschillende casts / generaties samenkwamen. Vandaag, 25 jaar later, neemt Anne Teresa De Keersmaeker opnieuw haar plaats in op de scène en danst zij met drie leden van de tweede generatie, Cynthia Loemij, Sarah Ludi en Samantha Van Wissen.

Bij de aanvang staan vier vrouwen achteraan op de scène met hun rug naar het publiek: hun eerste beweging is vallen, rugwaarts en tegelijkertijd omrollen. Kapseizen bijna. In het eerste deel is de enige muziek die van het menselijk lichaam: het hijgen, het schuren over de vloer. In het tweede deel pas start de muziek die Thierry De Mey en Peter Vermeersch componeerden parallel aan het creëren van de choreografie.

Rosas danst Rosas bevat een prefiguratie van de spanningsvelden die karakteristiek zullen worden voor het werk van Anne Teresa De Keersmaeker: het contrast tussen rationele structuur en betekenisvolle emotie, de dialectiek tussen agressie en tederheid, de interactie tussen unisono en contrapunt, tussen eenvormigheid en individualiteit.