The Bult and the Beautiful

Een theatervoorstelling over de onverwachte schoonheid van nachtelijke telefoongesprekken tussen mensen die elkaar niet kennen. Over seks, uiteraard, maar ook over geluk, fantasie, leven en dood. In de hoofdrollen twee bijzonder mooie mensen, met een enorme uitstraling, in prachtige poses. Je kunt er je blik niet van afhouden. Je luistert naar hen met ‘rooie’ oortjes.

Soms is het heel duidelijk wat theatermakers met toneel willen. Een komedie brengen, om mensen op een ouderwetse manier aan het lachen te maken. Of een stuk over een politicus schrijven, Wilfried Martens bijvoorbeeld, om op zoek te gaan naar de drijfveer en de tragiek van beleidsmensen. Het klinkt wat technisch, maar toneel maken is dan de nauwkeurige verwezenlijking van heldere doelstellingen, het antwoord zoeken op concrete, inhoudelijke vragen. Maar soms – misschien als tegenreactie – dringen zich in het theater ook heel andere vragen op, gestuurd door duistere fantasieën en zin voor onverwachte avonturen. Of vragen over licht en (elektronische) klank en hoe je daarmee kunt toveren op een scène, zonder vast te houden aan een afgelijnd verhaal. Dat is in wezen een primitief verlangen.

In 2003 zetten Bart Meuleman, Senjan Jansen en Abke Haring met Maison Fragile een eerste stap in die richting. Het werd een voorstelling waarin elektronische klank de rechtstreekse tegenspeler van de actrice was, en zo de vervreemdende wereld van het personage mee gestalte gaf.

Met The Bult and the Beautiful zetten Meuleman en Jansen die zoektocht verder. Ze waren op zoek naar een vorm van schoonheid en intimiteit. Die hoopten ze daar te vinden waar ze misschien niet meteen te verwachten valt. In telefoongesprekken tussen mensen die elkaar niet kennen, maar toch de behoefte hebben om op nachtelijke uren met elkaar te bellen.