Mette Ingvartsen onderzoekt de manier waarop we vandaag omgaan met het lichaam en seksualiteit. Ze leidt je doorheen video’s, performances, boeken, films, bewegingen, tekst en beeld en brengt zo de geschiedenis terug tot leven.

Trajal Harrell belicht het moment in de dansgeschiedenis waar vrouwelijke artiesten de grenzen aftastten tussen amusement, erotische dans, en vroege experimenten in moderne dans. Hij laat CAEN AMOUR de vorm aannemen van een hoochie coochieshow. Met verleidelijke bewegingen lokken de schaars geklede ‘hoochies’ je richting backstage, om de festiviteiten aan de ‘coochie’- zijde te onthullen.

Beeldend kunstenaar Fabrice Samyn presenteert vijf van zijn zeven vanuit de ademhaling vertrekkende Breath Pieces. Op het ritme van de ademhaling worden verschillende acties uitgevoerd die je tijdsbewustzijn intensifiëren terwijl de aandacht zich richt op het fundamentele en oncontroleerbare van de ademhaling. Deze voorstelling is verplaatst naar seizoen 2017-18.

Met In Many Hands duikt Kate McIntosh het tactiele en multisensorische in. Ze nodigt je uit te testen, aan te raken, te luisteren en te ruiken. Ze keert het podium de rug toe en kiest voor een reeks zintuiglijke ‘situaties’ waar je voluit mag experimenteren. Neem je tijd om te verkennen en volg je neus!

Maarten Vanden Eynde en Alioum Moussa bouwen een tweedelige mobiele structuur, waarbij de ene kant het tegengestelde is van de andere. Tijdens Performatik17 landen ze op het Muntplein, waar ze je per twee uitnodigen voor een gesprek over afhankelijkheid en onafhankelijkheid – op persoonlijk, politiek én artistiek vlak.

Hear dompelt je onder in een soundscape die de fysieke kracht van geluid verkent. Samen met de andere toeschouwers sta je geblindoekt en verspreid opgesteld in een ruimte, waar een visuele compositie van geluiden je zintuigen uitdaagt. Elke voorstelling zet een lokaal koor van performers in, en groeit zo uit tot een uniek luisterspel.

De indianen uit het Great-Lake district in Canada laten het kortetermijndenken los, om zich te verplaatsen in de generaties voor en na hen. Zijn we in staat hetzelfde te doen, alvorens een beslissing te nemen die louter rekening houdt met de impact daarvan op het heden?

Geïnspireerd op de theorie van Bruno Latour en rituelen van de Aboriginals stel je de verhouding tussen mensen en dingen in vraag. Kunnen wij spreken namens de dingen? Of is het denkbaar dat er een andere relatie ontstaat, waarbij we afstappen van het antropocentrisch standpunt en de toekomst bekijken vanuit het perspectief van de dingen?

Hoe kom je tot een goed gesprek tussen tegenstanders? Het Agonistisch gesprek werd ontwikkeld als reactie op de filosofe Chantal Mouffe. Zij spreekt over het belang van conflict in de politieke arena en de manier waarop de Maori omgaan met conflict in hun eigen gemeenschap.

De Amerikaanse kwantumfysicus David Bohm gaat uit van de zelfregulerende werking van een groep mensen. Je denkt nooit alleen, maar bent altijd verbonden met het denken van anderen. Dit maakt een gesprek dé plek bij uitstek waar je de patronen van dit collectief denken kan onderzoeken en onderhouden – zonder gespreksleider.