[De voorstelling van vanavond zal nog plaatsvinden] In deze persoonlijke performance vervlecht Khadija El Kharraz Alami perspectieven uit Euripides’ Medea met haar eigen verhaal over opgroeien tussen de westerse en de Marokkaanse wereld – en over de botsing van krachten in jezelf.
Waar veel makers de leegte van de scène prijzen als dé plaats voor fantasie, krijgt ze in Physics and Phantasma iets dwangmatig en traumatisch. Het vacuüm moet kost wat kost een invulling krijgen! Om dat te doen, neemt Iggy Lond Malmborg je mee op een trip langs even willekeurige als donkere hoeken van je verbeelding: dé plek waar deze solo zich vooral voltrekt.
Tijdens een meditatieve huilmarathon van bijna een uur, bevragen twee futuristische vrouwelijke personages de mechanismen die van persoonlijke emoties een politiek fenomeen maken. In een choreografie met video en grote vellen papier – tegelijk betogingsborden en drogende was – worden hun tranen van zwakte een daad van politieke kracht.
Tijdens deze gedanste dialoog onthullen de Thaise danser Pichet Klunchun en de Taiwanese danser Chen Wu-kang zich aan elkaar en aan het publiek. Met gebalde portretten uit pure beweging raken ze beurtelings aan thema’s als vaderschap, cultureel erfgoed en zelfredzaamheid. Ondertussen zorgt percussioniste Lazara Rosell Albear voor een derde stem.
Deze voorstelling werd geschrapt door de weigering van visa aan Congolese acteurs/dansers.
Wat is theater? Wat betekenen emoties en geschiedenis op een podium? Faustin Linyekula verbeeldt zijn persoonlijke kijk op de geschiedenis van dans en theater in Afrika. In welke mate bepaalt het verleden het heden en zelfs de toekomst? Begeleid door muziek van Ray Lema, daagt hij zo de basistechnieken van “echt theater” uit.
De artistieke wegen van Marc Vanrunxt en Jan Martens kruisten elkaar al geregeld en komen nu samen in een solo voor Jan. Vanrunxt was erbij in de vroege jaren 80, bij het begin van de vernieuwende dansgolf in Vlaanderen. Jan Martens zorgt, een paar generaties verder, met verve voor de opvolging en verderzetting van deze golf. In lostmovements gaan ze op zoek naar verloren en vergeten bewegingen.
Augustus 2016, een volkskermis ergens in Kinshasa. De jonge choreograaf Pepe Elmas Naswa kijkt vol bewondering naar een indrukwekkende slangendans, gebracht door een groep straatjongeren en bendejongeren. Na afloop overtuigt hij ze om de slangendans tijdens een workshop aan te leren aan een groep hedendaagse dansers. Dat werd het vertrekpunt voor Dans la peau de l’autre.
Rokia Traoré is een icoon van de Afrikaanse muziek. Ze vertelt het epos van Koning Soundiata Keita, die zijn macht baseerde op respect en niet op hebzucht of geweld, en éénmaker was van het grote 13e-eeuwse Mandé-rijk. Traoré doorweeft haar vertelling met klassieke liederen van de Mandé-griots. Deze dichters en zangers zorgden voor een unieke vorm van orale geschiedschrijving.
Voor hun eerste gezamenlijke creatie besloten danseres Femke en drummer Lander Gyselinck (STUFF.) tot een beroepsruil. Lander danst (muzikaal), Femke musiceert (dansant), tot het flou wordt en in elkaar overloopt. Oudste broer Wannes, dramaturg, houdt ondertussen een oogje in het zeil. It’s a family affair…
Roland Gunst en Sibo Kanobana schetsen een beeld van de Afrikaanse aanwezigheid in Europa en vertellen een alternatieve versie van de geschiedenis en toekomst. Vertrekpunt is het Afropeanisme: een anti-essentialistische houding die via ontmoetingen de kloof tussen Afrika en Europa probeert te overstijgen. Want hebben de zogenaamd ‘zwarte’ en ‘witte’ mensen geen gemeenschappelijk verleden, heden en toekomst?
Nooit gingen er meer boodschappen de wereld in, of waren we bereikbaarder dan nu. Maar spreken we nog echt met elkaar – of eerder alleen met onszelf en ons apparaat? Met AntennA bouwt Kevin Trappeniers een metershoge zendmast, eromheen ontstaat een nieuwe, stille ruimte. Welke inhoud kan die nieuwe leegte krijgen?
De jonge regisseuse Lisaboa Houbrechts gaat de confrontatie aan met Hamlet. Ze kiest voor het vrouwelijke perspectief: de destructieve relatie tussen Hamlet en zijn moeder koningin Gertrude staat centraal. De parallel tussen de familienucleus uit het stuk en de daadwerkelijke familie op scène – Needcompany-lid Grace Ellen Barkey en haar twee kinderen – zet de spanningsboog van het stuk kracht bij.
Ophelia comes to Brooklyn is een theatertekst die Antje Katcher in 1982 schreef. In 1967 emigreerde ze als 20-jarige van een klein Duits stadje naar New York. Bij haar overlijden in 2014 liet ze een erfenis achter voor haar nicht: Katja Dreyer. Nu, in de enscenering van Ophelia comes to Brooklyn, proberen drie acteurs dat theaterstuk én het leven van Antje zelf te ontcijferen.
Jed Martin – hoofdpersonage uit Michel Houellebecqs De kaart en het gebied – werd in 1975 geboren in de buurt van Parijs. Op zijn veertigste schrijft hij een brief aan zijn dode moeder. Ze was zo oud als hij nu, toen ze besliste uit het leven te stappen. De combinatie van zijn woorden en zijn beeldend werk, vormen een indringend zelfportret van een hedendaags kunstenaar.
Als fin de saison brengt het gelegenheidscollectief Lucinda Ra een driedaags open atelier. Je kunt vrij binnen- en buitenlopen, je mengen in gesprekken, of gewoon luisteren en kijken naar muziek, (animatie)films, korte voorstellingen en beeldend werk.
![[GEANNULEERD] Histoire(s) du Théâtre II](https://kaaitheater.be/sites/default/files/styles/3_2_landscape/public/1819/linyekula_faustin_-_histoires_du_theatresc_michiel_devijver_2.jpg?itok=nWVE8rid "[GEANNULEERD] Histoire(s) du Théâtre II")
