Beeldend kunstenaar Fabrice Samyn installeert zijn zeven Breath Pieces rondom een wachtkamer. Performers voeren verschillende acties uit die je tijdsbewustzijn intensifiëren en je aandacht richten op het fundamentele en oncontroleerbare van ademhaling. Ieder onderdeel volgt een raadpleegbaar protocol dat de interacties tussen performers en publiek bepaalt.

Stel je voor dat je voor één moment even iemand anders mag zijn. In HUIS word je uitgenodigd op een onbekende locatie. Door de onverwachte situaties waarin je terechtkomt, kun je niet langer als toeschouwer vanaf de zijlijn blijven toekijken: er is geen plek om je te verschuilen. Zonder enige dwang maar op volstrekt natuurlijke, haast surrealistische wijze word je onderdeel van een nieuwe ‘thuis’.

De Metropolitan Police noemt hem een extremist. Volgens de Britse gezondheidzorg is hij schizofreen, bipolair en heeft hij borderline. Hijzelf verkiest de term Mental. Na 14 jaar als outlaw en psychiatrische patiënt doorgebracht te hebben, nodigt the vacuum cleaner je uit in zijn slaapkamer om te luisteren naar zijn levensverhaal. Vertrekpunt zijn talloze dokters- en politiedossiers en rechterlijke bevelen waar hij met behulp van de privacywetgeving de hand op wist te leggen.

Als fin de saison brengt het gelegenheidscollectief Lucinda Ra een driedaags open atelier. Je kunt vrij binnen- en buitenlopen, je mengen in gesprekken, of gewoon luisteren en kijken naar muziek, (animatie)films, korte voorstellingen en beeldend werk.

Imaginons qu’on puisse être autrui le temps d’un instant. Dans HUIS, on est invité dans un lieu inconnu. En raison de la situation inattendue dans laquelle on aboutit, on ne peut plus assister en spectateur depuis la ligne de touche : il n’y a nulle part où se cacher. Sans aucune pression, de manière totalement naturelle, quasi surréaliste, on devient un élément d’un nouveau « chez-soi ».

Ophelia comes to Brooklyn is een theatertekst die Antje Katcher in 1982 schreef. In 1967 emigreerde ze als 20-jarige van een klein Duits stadje naar New York. Bij haar overlijden in 2014 liet ze een erfenis achter voor haar nicht: Katja Dreyer. Nu, in de enscenering van Ophelia comes to Brooklyn, proberen drie acteurs dat theaterstuk én het leven van Antje zelf te ontcijferen.

Voor hun eerste gezamenlijke creatie besloten danseres Femke en drummer Lander Gyselinck (STUFF.) tot een beroepsruil. Lander danst (muzikaal), Femke musiceert (dansant), tot het flou wordt en in elkaar overloopt. Oudste broer Wannes, dramaturg, houdt ondertussen een oogje in het zeil. It’s a family affair…

Rokia Traoré is een icoon van de Afrikaanse muziek. Ze vertelt het epos van Koning Soundiata Keita, die zijn macht baseerde op respect en niet op hebzucht of geweld, en éénmaker was van het grote 13e-eeuwse Mandé-rijk. Traoré doorweeft haar vertelling met klassieke liederen van de Mandé-griots. Deze dichters en zangers zorgden voor een unieke vorm van orale geschiedschrijving.

Nooit gingen er meer boodschappen de wereld in, of waren we bereikbaarder dan nu. Maar spreken we nog echt met elkaar – of eerder alleen met onszelf en ons apparaat? Met AntennA bouwt Kevin Trappeniers een metershoge zendmast, eromheen ontstaat een nieuwe, stille ruimte. Welke inhoud kan die nieuwe leegte krijgen?

Augustus 2016, een volkskermis ergens in Kinshasa. De jonge choreograaf Pepe Elmas Naswa kijkt vol bewondering naar een indrukwekkende slangendans, gebracht door een groep straatjongeren en bendejongeren. Na afloop overtuigt hij ze om de slangendans tijdens een workshop aan te leren aan een groep hedendaagse dansers. Dat werd het vertrekpunt voor Dans la peau de l’autre.