#MindBender

Kan een choreografie de vorm aannemen van een tentoonstelling? In Dark Red—Beyeler gaat dans in dialoog met beeldhouwwerken van Auguste Rodin en Hans Arp. In deze ‘live installatie’ creëren dansers beweging vanuit de statische massa van een sculptuur en verkennen zo de grens tussen abstractie en representatie. 

De performance How not to be understood?  benadert kunst als een geest. Een geest die mensen omringt, beïnvloedt en op onvoorspelbare wijze aan hen verschijnt. Via videofragmenten, een stuk stof en zijn eigen lichaam, weet Marcos Simões je mee te nemen doorheen een spirituele aaneenschakeling van rituelen. Maak je klaar voor deze ontmoeting met kunst als onvormelijk wezen: een proces dat het onzichtbare aan het zichtbare verbindt, het eindige aan het oneindige, de ene aan de many.

Hoe vertaal je de intensiteit, complexiteit en fysicaliteit van een muziekwerk in dans? In haar nieuwe creatie Duet for Two String Trios, zoekt Claire Croizé samen met het Goeyvaerts Strijktrio naar antwoorden op deze vragen via twee strijktrio's van de hedendaagse componist Charles Wuorinen. Dansers Emmi Väisänen en Jason Respilieux gooien hun lichamen in de strijd tegen dit auditief geweld. Muziek en dans draaien om elkaar heen in een spel dat even dynamisch en veranderlijk is als de strijktrio’s zelf: nooit een één-op-één vertaling, altijd een dialoog.

Ahilan Ratnamohan is taal-enthousiast en doorgaans bezig met het aanleren van minstens twee talen tegelijkertijd. Hoewel Nederlands hem voortdurend omringt, liet hij die taal lang aan de kant liggen. Tussen 2010 en 2018 – zijn eerste jaren in België – verzamelde hij een lijst van hem nog onbekende woorden.

Wat doet het met iemand om op te groeien zonder een warm en veilig nest? Kyoko Scholiers verdiepte zich maandenlang in de wereld van de jeugdhulp: ze interviewde jeugdrechters, pleeggezinnen, kinderpsychiaters, opvoeders, kinderen en hun ouders… Vanuit al deze ervaringen schreef ze de fictieve theatertekst BOY, met een live gezongen soundscape door het kinderkoor van Opera Ballet Vlaanderen. BOY was vorig seizoen al te zien in Kaaitheater, en keert nu terug wegens grote vraag!

Hoe maak je duisternis tastbaar? Welke andere werkelijkheden, ontmoetingen en verbindingen worden mogelijk in het donker? gone here (yet) to come is een onderzoek naar de materialiteit van duisternis en hoe die in relatie staat tot de ruimte. Door de theatrale ruimte en tijd steeds dieper uit te graven, komen verloren herinneringen bloot te liggen. Laat je mee leiden door deze schimmen in het donker, en ontdek andere dimensies van de wereld zoals we die eigenlijk kennen.