Of Wittgenstein

Met zijn ‘talig theater’ moest regisseur en acteur Lucas Vandervost ooit uitkomen bij deze filosofische kerntekst over de verhouding tussen wereld en taal. Tegenover Wittgensteins zoektocht naar duidelijkheid, plaatst hij tijdgenoten van hem als James Joyce, Virginia Woolf, Marcel Proust en Paul van Ostaijen. Al experimenterend zochten deze modernistische schrijvers naar een vorm die niet alleen een wereld toonde, maar ook het perspectief van waaruit die werd gezien.

In een unieke monoloog zet Vandervost Wittgensteins traktaat naar zijn hand. Speciaal voor het Kaaitheater herneemt hij de voorstelling, die hij creëerde in het seizoen 2009-2010.

• Lucas Vandervost stond van 1987 tot nu aan het hoofd van het Antwerpse gezelschap De Tijd. Vanaf dit seizoen geeft hij de fakkel door aan drie jonge theatermakers: Freek Vielen, Rebekka De Wit en Suzanne Grotenhuis. Speciaal voor het Kaaitheater herneemt Vandervost Of Wittgenstein, dat hij creëerde in het seizoen 2009-2010.

Of Wittgenstein is de laatste voorstelling binnen het RE:THINK-seizoensthema. We sluiten de reeks af met twee nagesprekken met Lucas Vandervost. Na 27 jaar stopt die als artistiek leider van theatergezelschap De Tijd om te beginnen aan het onderzoeksproject De Hiel van Kuifje, aan de AP Hogeschool Antwerpen. Van doen naar denken?

3/05 – over het belang van kwetsbaarheid in onderzoek
Lucas Vandervost in gesprek met dr. Kurt Vanhoutte (UA, promotor van Vandervosts doctoraat in de kunsten)

4/05 – over de kracht van het verleden
Lucas Vandervost in gesprek met auteur Stefan Hertmans

‘En aan het eind komt alles fraai samen, tekst, muziek, man-met-hoed in een papaverveld. En dan is er een lange, mooie stilte, alsof de theatermaker er opnieuw bij wilde stilstaan: dat waarover men niet kan spreken, daarover dient men te zwijgen.’ – de Volkskrant

‘Of Wittgenstein is een absolute aanrader. Want ook intellectuelen hebben niet alleen het recht maar tevens de plicht op bijscholing.’ – Knackblog

‘De acteur brengt zijn tekst met een tikkeltje melancholie en humor. Het zijn emoties die we, zo citeert hij Wittgenstein, 'pas als we ons aan de randen van onze (persoonlijke) ruimte bevinden, zullen tegenkomen'. Het zijn ook emoties die het onvermijdelijke verstrikt raken in de taal (als je de logica van taal in taal wilt uitdrukken) verlichten. Ons er zelfs om doen lachen. Zijn sporadische 'gekheid' past de ezel dus wel, wanneer hij in het begin rare sprongen - een dansje - maakt.’ – Etcetera