Vader

Vader speelt zich af in de recreatieruimte van een bejaardentehuis, waarbij de torenhoge muren aangeven dat we ons diep onder de grond bevinden. Centraal in dit "voorgeborchte" - ergens tussen het rijk van de levenden en dat van de doden in - vinden we de figuur van de vader, een man die zich geleidelijk aan afschermt van de gemeenschap. Zijn "vervagen" is niet zozeer het verhaal van een individu, als wel dat van de mythologische figuur die de vader is.

Doorheen scènes die nu eens bol staan van actie en al even plots stoppen, lijkt deze figuur afwisselend goddelijk en lachwekkend, gezegend met een heldere geest maar ook afgesloten van de wereld, in verval, leeg. Stoten we al gravend in zijn verleden op een donker geheim, of is hij gewoon krankzinnig ? De andere bewoners en het personeel observeren hem, met amusement of haat, affectie of onverschilligheid in de ogen. Het stuk speelt in op de kloof tussen perceptie en realiteit die steeds groter wordt naarmate lichaam en brein aftakelen. De tijd lijkt voor bejaarden voorbij te kruipen, analoog met de traagheid van hun gebaren. Het zicht wordt mistig en taal en muziek worden enkel nog als lawaai gepercipieerd. De wereld lijkt enkel nog zinvol wanneer ze zichzelf aandient in de vorm van een herinnering. Met scherpheid en vernuft toont Vader het ogenblik waarop de herinneringen - of zijn het verbeeldingen, hallucinaties - van een oud man de dagelijkse realiteit beginnen te overwoekeren.

Vader is het eerste luik van de Vader-Moeder-Kinderen trilogie. Het ging op 10 mei 2014 in wereldpremière in Theater im Pfalzbau te Ludwigshafen (DE). Het stuk werd gekozen tot beste dansvoorstelling van 2014 door de Nederlandse krant NRC Handelsblad en won in 2015 een Premio de la Critica Barcelona in de categorie 'Best International Dance Production'.