In the Eyes of Heaven

‘In de ogen van de hemel’, dat zijn de ogen van een vrouw, van zo een voor wie je betaalt om ze in de beslotenheid van een kamer, ver van vreemde blikken, enkele minuten of enkele uren te bezitten, zelden om ervan te houden. Een vrouw die op deze wereld ondergedompeld is in de immense eenzaamheid nagelaten door een lot dat haar al veel te vroeg, veel te hevig achtervolgde en waarvoor ze haar eigen dochter wil behoeden.

Het zijn haar woorden die ze, soms fluisterend, soms brullend naar de machteloze hemel richt. Woorden die de geheimen, de woede, de desillusies uitspreken van een al door het leven gehavende vrouw die plots, bij het begin van de Arabische lente, op hetzelfde moment dat het regime ten onder gaat, de prille hoop op een nieuw leven ziet instorten. In dit wachten tussen een gisteren dat teloorgaat en een morgen dat op zich laat wachten, in het rumoer van een Arabische straat bevolkt met schaduwen van diegenen die sterven en diegenen die rondwaren, daar zit zij, tegelijk onverzettelijk, grappig en broos.