Marzipan or Plexi

Verlangen, extase, symbiose en seksualiteit

De manier waarop Marijs Boulogne (1978) vrouwelijke seksualiteit op de scène brengt is uniek. Haar fantasierijke theatertaal is onalledaags en direct. Binnen een mainstream kader van musical en spektakel weet ze een breed publiek aan te spreken

Marijs Boulogne viel al op met haar afstudeerproject Endless Medication, dat in 2003 op het Kunstenfestivaldesarts werd getoond en in datzelfde jaar ook tot de selectie van het Theaterfestival behoorde. De voorstelling won meerdere prijzen, waaronder de ‘prijs voor jong theaterwerk’ van Theater aan Zee en de SACD-prijs voor beste Nederlandstalige creatie van 2003. Vanaf 2000 speelde zij onder de noemer Excavations haar ‘borduur-performances’ en creëerde zij de theatervoorstelling Pas – maar al rot, waarvan ze momenteel internationaal een interactieve versie presenteert onder de titel The Anatomy Lesson. Ze treedt daarin op met een tot in detail genaaide en gehaakte anatomische pop.

Marijs Boulogne schreef en regisseerde onder andere ook Good Habits, Picknick!, Voulez-vous pouper avec moi en Resist Herzschmerz. Thema’s die in haar eerste werken al naar voren kwamen, zoals vrouwelijke seksualiteit, extase en lust, de grenzen tussen vriendschap en verraad, kinderlijkheid en obsceniteit, zijn steeds in haar werk aanwezig gebleven. Steevast verschijnen op het toneel twee jonge vrouwen, vaak op de overgang van meisje naar vrouw, als hoofdpersonages. Tussen hen ontstaat een vriendschap, of een verbond dat nooit eenzijdig is. Ook in Marsepein of Plexi zijn deze thema’s aanwijsbaar.

Met Marzipan or Plexi (Marsepein of Plexi) maakt Marijs Boulogne een Engelstalige voorstelling die zich nog het best laat omschrijven als een ‘fairytale-musical-performance’: ze combineert het vertelkarakter van een sprookje met musical (tekst, muziek, dans) en de eigenzinnigheid van een performance. De voorstelling speelt in een paleis waar de laatste telg van een duistere koningsfamilie wegkwijnt bij zijn grootste hobby: een diepzeeaquarium. Hier leven de mooiste creaturen uit de zee. Onder hen is Plexi de meest bijzondere. Zij is een sensuele zeemeermin met een jazzy stem en een vlijmscherp haaienvel, geboren uit een haai en een verdronken zeeman. De prins zoekt een bruid, maar wie wil met hem nu trouwen? Dan verschijnt de mooie Marsepein.

Dit sprookje dat Marsepein en Plexi samen op een bijna kinderlijke, spelende manier vertellen en zingen gaat over ‘honger’: verlangen, (vrouwelijke) extase, symbiose en seksualiteit.

In het aquarium zwemmen de meest fantasierijke vissoorten, hun vinnen en staarten zijn gehaakt van glinsterende stoffen in allerlei kleuren. De prins op de scène is een pop, met gehaakte ingewanden en een stoffen hart. Alle personages zijn ambigu. Ze zijn dierlijk en menselijk. Reëel en bedacht. Pop en mens. Ze zijn mannelijk noch vrouwelijk maar hun seksualiteit wordt wel benadrukt. In de relaties die ze met elkaar aangaan krijgt seksualiteit andere connotaties. Er ontstaan, spelenderwijs, nieuwe woorden om dat te beschrijven.

Het werkproces van Marzipan or Plexi startte in 2008 op vraag van Brut in Wenen, en werd verder ontwikkeld dankzij Siemens Arts Program in de Kaaistudio’s in Brussel, in Antwerpen (Zuidpool en Scheld’apen) en Mechelen (kc nOna). In maart 2009 werd tijdens een workshop met acht dansers in Ljubljana verder gewerkt aan de voorstelling. In dat stadium is het werk getoond op Elektrarna in Ljubljana en op het Gravity festival in het Tanzquartier in Wenen.

Getipt in De Standaard en De Morgen (‘Het Toptheater van 2010’)