Do Animals Cry

"Do Animals Cry is van een zo geraffineerde humor dat het balsem legt op ieders wonden. Het is Stuarts meest intieme en emotionele werk totnogtoe. (…) Een messcherpe komedie." (Ballet-Tanz, oktober 2009)

Huil maar, we zijn onder familie !

Vorig seizoen presenteerde de Amerikaans-Belgische choreografe Meg Stuart het bevreemdende en controversiële All Together Now, een voorstelling over groepsgevoel waarin de grenzen tussen toeschouwer en performer, tussen het private en het publieke op een extreme manier werden uitgewist. In haar nieuwe choreografie Do Animals Cry verkent Stuart samen met haar dansers de oudste van alle groepen: de beschavingsmilitie die familie heet.

Op de scène zien we een aantal figuren op pantoffels en in pyjama: een gezin – is het een gezin? – dat rustig verzuurt. Ze rommelen wat aan in verschillende poses: vader, moeder of kind. Een van hen heet Frank, Frankie-Boy, Frankie-Fucker, Little Shit of Honey. De anderen hebben hun eigen set koosnaampjes. Keurige families weten hoe te communiceren zonder dat iemand het merkt. In hun spelletjes verdedigt ieder zijn recht op regressie, op verborgen zwaktes, op slaapwandelaarsblindheid. In een kamer vol herinneringen maken nieuwkomers hun opwachting om dromen en ontgoochelingen uit te wisselen. Niemand heeft nood aan een vaste rol: zonder dat hun dat gevraagd wordt, glijdt elk van hen in en uit familieportretten. Cry if you want to: it’s family time now! The house is locked up but open for all, only dogs aren’t allowed in!

‘Do Animals Cry is funny and sad, recognisable and weird.’ – utopiaparkway.wordpress.com