El cantar del playo or… a song is a rose is a thorn

El cantar del playo or... a song is a rose is a thorn grijpt Mario Barrantes Espinoza terug op het muziekgenre plancha. Het doet dienst als soundtrack, maar is tegelijk ook de rode draad die hem helpt te vertellen over zijn ervaringen in het gay nachtleven in het Costa Rica van de vroege jaren 2010. Plancha doet de nostalgische muziek herleven waarnaar moeders en grootmoeders luisterden tijdens het huishouden (letterlijk vertaald betekent ‘música de plancha’ immers ‘muziek voor het strijken’). De liedjes zitten vol theatraliteit, bezingen de dromen en het hartzeer van de romantische liefde, en zijn nauw verbonden met de telenovela-cultuur en met de kunst van transformistas (dragqueens). Vijftig jaar later is plancha een emotionele oase geworden voor de jongere playo (homo/'janet') community en dient ze als vrolijke soundtrack om die playo-identiteit te vieren. 

El cantar del playo or... a song is a rose is a thorn is opgevat als songbook waarin Mario Barrantes Espinoza poëzie, dans en muziek verweeft en zo een heus herinneringslandschap creëert. Liedjes, visuele poëzie en een gezonde dosis melodrama geven uitdrukking aan een persoonlijke zoektocht rond queer seksualiteit en identiteit vanuit het perspectief van een Centraal-Amerikaanse migrant in Europa.  

• Mario José Barrantes Espinoza (1991) is een Costaricaans-Nicaraguaans kunstenaar gevestigd in Brussel. Na zijn afstuderen aan P.A.R.T.S. werkte hij samen met François Chaignaud, The Subs, Michiel Vandevelde en Eszter Salamon. In zijn werk combineert hij dans, tekst, stem en audiovisuele content uit zowel de popcultuur als mainstream media die hij zich opnieuw toe-eigent. El cantar del playo of.... a song is a rose is a thorn werd in 2020 bekroond met de Roel Verniers Prijs op Het TheaterFestival. 

"Een voorstelling die prikt als een doorn door het hart." – Etcetera