Ends of worlds

Kun je iets over de toekomst zeggen, al kijkend doorheen de lens van wat voorbij is? Michiel Vandevelde onderzoekt het verleden aan de hand van de westerse moderne en hedendaagse dans, via sleutelfiguren als Isadora Duncan, Steve Paxton en Anna Halprin. Hun choreografieën kun je lezen als codes en tekens uit het verleden die de toekomst infiltreren. Maar wat als hun dans het enige is dat de mensheid overleeft? Welke ideologische restanten kun je reflecteren doorheen hun choreografieën? En hoe zouden toekomstige wezens – de ‘nieuwe mensen’ – deze materialen lezen?

Het jaar is 0.2300. De lichamen van de dansers zijn gereproduceerde homo sapiens. Het theatergebouw: een historische reconstructie. De dans: een evocatie van een voorbije ruimtetijd-constructie. In vijf speculatieve delen over het verleden, vanuit de toekomst, komt het heden onvermijdelijk aan bod. Choreografie wordt zo een vorm van sciencefiction. Tijdens deze reis doorheen de tijd krijgt dans niet alleen verkeerde representaties en weergaves, ook voorbije rampen laten van zich horen.

• Artist-in-residence Michiel Vandevelde – afgestudeerd aan PARTS en actief als choreograaf en curator bij Extra City – liet zich de voorbije jaren opmerken met een vierluik rond re-appropriatie waarin populaire dansmotieven transformeren naar iets nieuws. Drie voorstellingen daaruit stonden in het Kaaitheaterprogramma: Antithesis, Our times en Andrade.