Na de repetitie / Persona

Fragiele grens

Regisseur Ivo van Hove heeft iets met Ingmar Bergman. Hij bracht eerder al geweldige ensceneringen van Scènes uit een huwelijk (2005) en Kreten en gefluister (2009). Nu regisseert hij  twee teksten van de Zweedse  theater- en filmregisseur: Na de repetitie  (1984), een tv-essay over theater en toneelspelen, en Persona (1966), een film die Bergman zelf een van zijn beste werken vond. U krijgt ze beide op één avond te zien. Fascinerend, troostend en overrompelend als het leven zelf.

Ivo Van Hove vertaalt het werk van Ingmar Bergman naar een indrukwekkende dubbelopvoering***** - De Morgen

een hommage van Ivo van Hove aan zijn acteurs én een applaus van de acteurs aan de regisseur* * * * - Focus Knack

De Nederlandse Toneeljury selecteerde Na de repetitie / Persona zopas als één van de tien beste voorstellingen van dit theaterseizoen.

Na de repetitie is een voorstelling over de betekenis van theater. Voor de regisseur is het theater zijn leven. Zijn voorstellingen vormen zijn autobiografie. Hij leeft in en door het theater. Het illusionaire theater is zijn werkelijkheid. In Persona zien we hoe een topactrice een scène abrupt afbreekt en vervolgens weigert te spreken. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, waar een jonge verpleegster haar verzorgt. Voor de actrice is haar leven leeg en betekenisloos geworden. De verpleegster probeert haar levenslust terug te geven. Diep van binnen voelt zij echter dezelfde onvrede.

In beide teksten zoekt Bergman de fragiele grens tussen verbeelding en werkelijkheid, ziekte en normaliteit op. In beide teksten onderzoekt hij de betekenis van kunst, in ons leven en in de maatschappij. Persoonlijk en menselijk. Glashard en liefdevol.

Na de repetitie (1984)
Henrik Vogler (Gijs Scholten van Aschat) regisseert voor de vijfde keer Droomspel van Strindberg. Na de repetitie treft hij op de lege scène de jonge, ambitieuze actrice Anna (Karina Smulders) die de hoofdrol speelt in zijn nieuwste enscenering. Ze praten over het stuk en over het leven en de prominente plaats die de leugen daarin bekleedt. Wanneer Henrik herinneringen ophaalt aan Anna’s overleden moeder Rakel (Marieke Heebink) - met wie hij een overspelige relatie had - verschijnt de door alcohol en faalangst ondermijnde actrice ten tonele, als een spookbeeld uit het verleden. Ze confronteert Henrik met zijn lafheid en halfslachtigheid tijdens hun jaren samen. Anna vertelt Henrik dat ze zwanger is en haar rol wil teruggeven. Na zijn verontwaardigde reactie, bekent ze dat ze het kind heeft laten aborteren en hem alleen wou testen. Ze beelden zich in hoe ze een relatie beginnen en een leven delen samen.

Persona (1966)
Elisabet Vogler (Marieke Heebink), een gevierde actrice, stopt tijdens een opvoering met spreken en trekt zich terug in een bastion van stilzwijgen. Alma (Karina Smulders), een jonge verpleegster, begeleidt haar naar een zomerhuis op een verlaten eiland en probeert Elisabet terug tot het leven te verleiden, te prikkelen, uit te nodigen om zich bloot te geven en ‘voor zichzelf’ te spreken. Tussen beide vrouwen loopt de spanning op. In haar poging Elisabet te redden, verliest Alma haar eigen naïviteit en beseft dat ook zij manipuleert en zich voedt aan het leven en de gevoelens van de andere vrouw.