Lieve lezer,

Sinds een aantal jaar doorkruisen we de stad, gaan we talloze ingangen binnen. Terwijl ons eigen huis langzaam wordt verbouwd, delen veel instellingen genereus hun ruimtes met ons en vertrouwen ons de sleutels van hun ingangen toe. Met die sleutels komen ook codes, talen, geschiedenissen, verschillende manieren van verwelkomen. 

Tijdens al deze vrolijke wendingen en korrelige ontmoetingen, komen steeds meer vragen aan onze sleutelbos te hangen. Niet alle poorten gaan immers soepel open. En wat er achter gesloten deuren plaatsvindt, kan onvoorspelbaar zijn. Ten goede of ten kwade. Soms zou je in de verleiding kunnen komen om alles los te laten, om uit te roepen: Naar de hel met deze sleutels, naar de hel met deze muren. Het zijn impulsen die ons aansporen onze onrust — een onrust die we maar al te vaak leren temmen — te volgen. Buiten bestaande structuren denken is niet alleen spannend: het is een absolute noodzaak.

En toch. Een besloten plek gunt ons ook ruimte voor reflectie. Welke ideeën, projecten en plannen kunnen sudderen in een afgeschermde ruimte? Wanneer de sleutels eindelijk in handen van kunstenaars terechtkomen, bereiken zij iets waanzinnigs: ze katapulteren hele universa de theaterruimte in, kneden en buigen die om tot een nieuw(e), tijdelijk(e) (t)huis. Meer nog: de kunstenaars maken ons onderdeel van dit universum. 

Dat lijkt ons de beste manier om een sleutel met iemand te delen. Iemand anders uitnodigen om een feestje te organiseren in jouw huis, en zo je ogen te laten openen voor het potentieel dat deze ruimtes in zich dragen. 

Beste kunstenaars, bedankt om ons uit te nodigen. Grijp de sleutels, en ren weg met de sleutelbos. 

Dissident publiek: voel je welkom. In al jullie veelvoud, uitzinnig en zacht, eerlijk en vriendelijk, ongefilterd en meevoelend. Wees alsjeblieft niet al te beleefd, en laat vooral de deur open voor degene die na je komt.

Altijd met hoop,

Kaaitheater