When I Saw the Sea

Honderden arbeidsmigranten in Libanon lieten in de loop der jaren het leven door zelfdoding, huiselijk geweld en misbruik. Deze tragedies zijn onmiskenbaar gelinkt aan rassendiscriminatie en het Kafalasyteem, dat werkgevers toestaat om de bijna totaalcontrole over tewerkstelling en migratiestatus van arbeidsmigranten uit te oefenen. Een enorm gebrek aan bescherming maakt van het systeem een voedingsbodem voor hedendaagse slavernij.

In tijden van crisis worden deze catastrofes nog duidelijker zichtbaar, wanneer de meest gemarginaliseerden op straat aan hun lot worden overgelaten: dakloos, onbetaald en zonder identiteitspapieren. Op 27 september 2024, bijvoorbeeld, wanneer werkgevers talloze huishoudhulpen achterlieten temidden van een verwoestende oorlog. Terwijl het Libanese ministerie van Onderwijs opvangkampen voor ontheemde burgers opende, werden arbeidsmigranten uitgesloten. Velen van hen werden zo gedwongen te vluchten naar de kust van Beiroet. Daar ervoeren ze voor het eerst een ‘eindeloze horizon van mogelijkheden’: ze zagen voor het eerst de zee.

Ali Chahrour brengt drie vrouwen samen die zelf slachtoffer werden van het Kafalasyteem, maar konden ontsnappen. Voor het eerst betreden ze het podium, en geven hun stem aan hun community van huishoudhulpen met migratieachtergrond in Libanon. In een reis doorheen muziek, dans en theater verkennen ze thema’s als veerkracht, heldendom, onrechtvaardigheid en verzet tegen een onderdrukkend systeem en breed verspreid racisme in Beiroet. Onder de muziek van Abed Kobeissy en zanger Lynn Adib, betreden Zena, Tenei en Rania een bijna kaal podium als intersectie tussen een brandend land en de Middellandse Zee. In hun organische, energieke performance, dansen ze niet alleen hun eigen verhalen maar ook die van vele anderen.