De macht der theaterlijke dwaasheden

In 2012 is het dertig jaar geleden dat theatermaker en beeldend kunstenaar Jan Fabre een zeer opgemerkte intrede deed in de Vlaamse theatergeschiedenis met zijn acht uur durende voorstelling Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was. Twee jaar later veroverde hij de internationale podia met De macht der theaterlijke dwaasheden. Om deze verjaardag te vieren worden beide producties hernomen met een volledig nieuwe cast.

Meer nog dan in Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was stelt Jan Fabre in De macht der theaterlijke dwaasheden het theater (de opera, de dans) als medium in vraag. Tegelijk verbindt hij het theater van dat moment (1984) – en in het bijzonder zijn eigen theaterarbeid – met het theatrale erfgoed, met de traditie, de canon, de kunstgeschiedenis.

De voorstelling is opnieuw in verschillende scènes of  handelingen opgedeeld. Hans Christian Andersens verhaal van De nieuwe kleren van de keizer is een van de rode draden die de fragmenten met elkaar verbindt. De schijn, het pretenderen van  de keizer staat als metafoor voor de illusie, voor het liegen van het theater. Fabre wenste deze voorstelling dan ook bij voorkeur te spelen in de rode pluche en het klatergoud van de grote burgerlijke schouwburgen: opdat het contrast tussen de hypocrisie en de frivoliteit van dit decor en de échtheid en de discipline van de performers op de scène zo groot mogelijk zou zijn. Als beeldend kunstenaar was Fabre zich maar al te goed bewust van de druk die ‘de markt’ op zijn kunst uitoefende, van de recuperatie die zijn eigen werk bedreigde. Ook hier komt de vraag naar boven hoe de tijd van vandaag onze perceptie van deze voorstelling zal kleuren of transformeren. Een tijd waarin ‘de markt’ àlle aspecten van ons leven is gaan bepalen.