Nero

De geschiedenis heeft Nero afgeschilderd als een paljas, een man die zo
graag dichter had willen zijn, een verwijfde lafaard die niet eens
zelfmoord kon plegen. Een wrede keizer die christenen als fakkels
gebruikte en die zijn geliefde stad Rome als brandend decor wilde voor
zijn gezangen. Andere bronnen verheerlijken Nero als een begenadigd
heerser.

In zijn nieuwe stuk voert Peter Verhelst Nero op als kleine jongen. Hij
schreef een tekst over de kinderjaren van Nero en regisseert. Wim
Opbrouck speelt, maakt muziek en danst. Hij is de kleine Nero, de jongen
die bezeten is van de muziekjes die overal hoorbaar zijn. Het jongetje
dat in zijn eigen stad op zoek gaat naar iemand die met hem wil spelen.
Het jongetje dat in het donker zingt om zijn angst te bezweren. De
jongen die dieren uit nieuwsgierigheid open snijdt. Uit liefde. Altijd
op zoek naar iets warms, iets liefs, iets zachts.

‘Een klein kunstwerkje… een intrigerend spel van woorden… een kwetsbaar portret van een man die verloren loopt.’
De Morgen

Dichter en romanschrijver Peter Verhelst (o.m. Tongkat, Zwerm en Zoo van het denken)
staat bekend om zijn zinnelijke, lichamelijke taal. Die verregaande
tastbaarheid van de taal komt ook tot uiting in zijn theaterwerk, waar
acteurs zijn woorden haast letterlijk belichamen. Sinds enkele jaren is
Verhelst verbonden aan het NTGent. Daar maakte hij eerder Headbangers Wall en de bijna-monologen Lex (over Alexander De Grote) en Julius Caesar, die alle in de Kaaistudio’s te zien waren.