L’affaire Martin ! Occupe-toi de Sophie, Par la fenêtre, Caroline ! Le mariage de Spengler. Christine est en avance

Het leven van de ander, een reality soap

Drie jaar geleden introduceerde het Kaaitheater auteur-regisseur René Pollesch in België met de voorstelling Pablo in der Plusfiliale (2004). In 2005 stond Pollesch met de voorstelling Hallo Hotel…! voor het eerst op het Kunstenfestivaldesarts.

“Hoe kunnen we het leven van anderen representeren?” René Pollesch stelt de vraag naar aanleiding van de onlangs met een Oscar bekroonde film Das Leben der Anderen, geregisseerd door Florian Henckel von Donnersmarck. Want, vraagt Pollesch zich af, hoe komt het dat Von Donnersmarck een romantisch Stasidrama maakt, terwijl hij zelf geen ex-Oost-Duitser is en zijn adellijke familie verbonden is met de politiek uiterst gevoelige maar minder hippe geschiedenis van Silezië. Waarom maakt Von Donnersmarck een film over het leven van anderen en niet over zijn eigen achtergrond? De familie Von Donnersmarck speelde meer dan honderd jaar een voorname rol in de ijzerindustrie van Opper-Silezië. Hun thuisbasis was het Duitse Hindenburg. Vandaag ligt Hindenburg in Polen en heet het Zabrze.

In een neobarok salon geeft de hyperactieve familie Von Donnersmarck ons een verstoorde blik op het pijnlijke verleden van Silezië. De aan de drank verslaafde stamvader droomt van zijn verloren Silezische bezittingen. Zijn nakomelingen breken zich het hoofd over hoe ze de adellijke familienaam roem en glans kunnen teruggeven. Een dochter heet ondertussen Steinbach en is voorzitster van de Bond der Verdrevenen. Ze voelt zich als Silezische niet serieus genomen en ‘oriëntaliseert’. De enige uitweg uit deze familiecrisis, zo wordt besloten, is het maken van een film over het leven van anderen. Maar, hoe doe je dat? Het is een vraag die voortdurend terugkeert.

De nieuwe voorstelling van Pollesch is ‘een vrolijk laboratorium van het absurde waar taal en identiteit op de proef gesteld worden’ en waar nostalgische gevoelens voor het vaderland als fantoompijnen behandeld worden. Pollesch noemt zijn voorstelling een klucht der vergissingen: “Die Verwechslungskomödie ist ein gutes Instrument, um sich Geschichten zu erzählen, in denen kein Unterschied mehr gesehen werden kann zwischen ‘einem Professor, einem Hund, einer Hure und einem athletischen Knaben’.“ Het citaat verwijst naar het beroemde Cyborg Manifesto van de Amerikaanse biologe en gendertheoretica Donna Haraway.