Intra-Muros [IM Pasolini]

Pasolini en de 120 dagen van Sodom

Na Men in Tribulation, gebaseerd op het leven van Antonin Artaud, kiest Eric Sleichim opnieuw een ‘extreme persoonlijkheid’ als uitgangspunt voor een muziektheaterproductie: in Intra-Muros staat immers de controversiële Italiaanse cineast Pier Paolo Pasolini (1922-1975) centraal. Pasolini verwekte niet alleen schandaal met zijn films, maar ook met zijn politieke stellingnamen én met zijn levenswandel. Wie in het naoorlogse Italië katholicisme, communisme en homoseksualiteit in zichzelf trachtte te verenigen, kon op vernietigende tegenreacties rekenen.

In Intra-Muros brengen regisseur-componist Eric Sleichim, auteur Peter Verhelst en scenograaf Jan Versweyveld verschillende facetten van Pasolini’s radicale persoonlijkheid samen. Het eerste deel focust op het leven van Pasolini (Hugo Koolschijn) in de vorm van een autobiografische biecht of van antwoorden op een kruisverhoor. In het tweede deel wordt ingezoemd op Salo of de 120 dagen van Sodom, Pasolini’s laatste film, voltooid kort voor zijn gewelddadige dood. Inhoudelijk verwijst de film naar Les 120 jours de Sodom van Markies de Sade; structureel gezien gaat het om een spiraalvormige afdaling in de hel zoals in Dantes Inferno. De film speelt zich af in 1944 in de Republiek Salo, een plek in het Noorden van Italië waar Mussolini’s fascistische regime nog even standhield en zich aan onnoemelijke wreedheden en perversiteiten te buiten ging.

Doorheen Intra-Muros loopt als een rode draad letterlijk de zachte tegen-stem van een contratenor (Jonathan De Ceuster) die zowel staat voor Pasolini’s vermoorde broer Guido als voor zijn grote liefde, de jonge Ninetto. Een andere constante aanwezigheid is die van Pasolini’s moeder (Kitty Courbois): zij kijkt toe op het leven van haar zoon en wordt in het tweede deel de vertelster van Salo. De muziek wordt vertolkt door acht jonge muzikanten (een vocaal en een strijkkwartet), de contratenor en elektronica. De acht jonge musici vertolken tevens de slachtoffers uit Salo: de adolescenten, kinderen van linkse intellectuelen, die de wraak van het fascisme ondergaan.