Andromak

Andromak is een verhaal over verblinding: verblinding door liefde, door haat en door wrok. De bron van deze verblinding is de Trojaanse Oorlog, de moeder van alle oorlogen uit de Griekse mythologie, gevochten omwille van Helena, de mooiste vrouw van Griekenland. Dat was uiteraard niet de echte reden. De oorlog om Troje, vermoedelijk gelegen in het noordwesten van het huidige Turkije, was een economische oorlog gestreden om de heerschappij over de uiterst belangrijke verbindingsweg tussen de Middellandse Zee en de Zwarte Zee, de verbinding tussen Europa en Azië. 

De voornaamste bron van de sage over Troje is de Ilias van Homeros. Het is het oudste bewaard gebleven op schrift gestelde werk van het westen. De Grieken lazen het als een historisch, zij het gepoëtiseerd relaas. Voor hen was de werkelijkheidswaarde van de sage belangrijker dan de historische werkelijkheid. 

Of de Trojaanse oorlog, de stammentwist tussen Grieken en Trojanen, tussen Europa en Azië, nu al dan niet echt heeft plaats gevonden, de oorlogen die volgden, de kopieën zeg maar van deze oer-oorlog, zijn des te echter en leveren op die manier als in een spiegel alsnog het onrechtstreekse bewijs van de waarheid over de oorlog om Troje.

Peter en Luk Perceval baseerden zich voor de tekst van Andromak op Andromaque (1667) van Racine die op zijn beurt onder andere putte uit de Aeneis van Vergilius. In de bewerking van Peter en Luk Perceval is de tragedie ontdaan van alle breedsprakigheid en andere conventies uit de tijd van Racine. Het maatschappelijke en literaire harnas wordt in de bewerking ingeruild voor een gevaarlijke en extreme ruimtelijke onvrijheid. Als in het theater van de wreedheid is de taal tot het hoogstnodige herleid en is de voornaamste expressievorm die van het lichaam.