So You Wanna Vogue huh?!

FOR ALL QUEENS! is de grote belofte van de Brusselse ballroomscene
interview met Zelda Fitzgerald, door Alyssa Lepage (vice.com, 26/08/2020)

Het coronavirus heeft ons Pride helaas ontnomen, maar Black Lives Matter gelukkig weer niet. De twee bewegingen zijn nauw aan elkaar verbonden, wat onder andere tot uiting komt in de ballrooms: de plekken waar queer mensen van kleur een podium krijgen, terwijl er in de heteronormatieve samenleving nauwelijks naar ze om wordt gekeken.

VICE: Hoi Zelda, wat houdt een ‘queen’ wat jou betreft precies in?
Zelda: Het is niet eenvoudig om er een ​​exacte definitie van te geven, omdat er niet echt strakke criteria voor zijn. Maar For All Queens is er voor iedereen die gezien en gehoord wil worden en een vrij leven wil leiden. Voor hen die het zat zijn om door de samenleving voor de gek te worden gehouden. Als je je daarin herkent, gefeliciteerd: je bent een queen.

“Wanneer de performers niet queer en niet zwart zijn, mis je het lijden dat erachter zit, de ervaring van de zwarte vrouw.”

Wat is For All Queens precies voor organisatie, en wat betekent het voor de zwarte queerscene?
FAQ zit vol nostalgische gevoelens naar de jaren tachtig. We missen de energie uit die tijd, de energie van een moeilijke, maar goede periode. We denken terug aan onze ouders, die vol hoop uit de sub-Sahara kwamen gereisd. Zij inspireren ons. Tot aan de dag van vandaag hebben veel mensen niet de luxe om te vieren wie ze zijn, omdat ze daarin worden beperkt in deze samenleving. Dus we hebben geen andere keuze dan er alles aan te doen om gehoord te worden, en een plek voor onszelf te creëren.

Wie zijn jouw grootste inspiratiebronnen?
De vrouwen en meisjes van de ballroom, en mijn mentor Lasseindra Ninja. Ik heb nog altijd veel ontzag voor de kracht die bij de performances loskomt, en de schoonheid en de visie. De optredens zijn meer dan een show, het gaat ook om loslaten. Het loslaten van onze emoties, pijn en frustraties. Het gaat verder dan esthetiek, het is bijna iets spiritueels.

“Mensen willen onze shows zien, maar zijn niet benieuwd naar het verhaal erachter. Ze willen ons gewoon zien dansen als een stel aapjes en daarna weer naar huis gaan.”

Er ontstaat een interessant contrast als een show met zo’n ondergronds karakter wordt opgevoerd binnen een culturele instelling, zoals in het Paleis voor Schone Kunsten in februari. Hoe ontstaan dat soort samenwerkingen?
Ja, en waarom is dat contrast er überhaupt? Als iets ondergronds is associëren we dat altijd met armoede. We proberen koste wat het kost ondergronds te blijven, maar verdienen het ook om goed te leven en op mooie plekken te werken.

Hoe zou er vanuit de samenleving mee om moeten worden gegaan?
Als witte mensen over diversiteit en inclusie praten, blijft het vaak alleen bij woorden, maar blijven de daden uit. Ze hebben niet de intentie om er echt iets voor te doen.
Ik stoor me inmiddels zelfs aan het woord ‘inclusief’, het doet me denken aan die scène uit Mean Girls waarin ze zeggen: “Oké, jij bent wel cool. Je mag wel bij ons komen zitten.” Maar wie bepaalt wie er in de groep wordt opgenomen? We zijn hier niet de Berghain, wat is dit? Ik heb het gevoel dat ze nog steeds niet begrijpen hoe belangrijk dit is. Voor mij zijn inclusie en diversiteit termen die door witte mensen zijn bedacht, en die de functie hebben om ons werk te institutionaliseren en wit te wassen.

Wat wil je uiteindelijk met je acties en evenementen bereiken?
We doen dit voor de mensen die na ons komen. We voegen onze bouwstenen toe aan het bouwwerk. En dat gaat makkelijker wanneer we allemaal ons best doen. De club is het perfecte voorbeeld van een microsamenleving, waarin iedereen zijn eigen rol speelt. In een club kan de dj nog zo zijn best doen, maar als het publiek er geen zin in heeft is er geen sfeer – het is aan de mensen om aan die sfeer bij te dragen. Door te dansen, te lachen, te schreeuwen. Zo doen we dat.

In 2021 willen ze de eerste Black Pride in Brussel organiseren. Om op de hoogte te blijven kun je ze volgen op Facebook en Instagram.