La veste du président

Lees hier de korte inhoud van de voorstelling en de credits.

You may also like: Lucas Katangila
interview met Lucas Katangila, door Gilles Bechet (BRUZZ, 02/11/2021)

In het kader van het WIPCOOP festival, een platform voor het onthullen van nieuw talent in de stad, presenteert de jonge Congolese danser en choreograaf Lucas Katangila een voorstelling die de plundering van de rijkdom en de uitbuiting van de bevolking van zijn land aan de kaak stelt.

Het jasje van de president is het jasje dat elke Congolese politicus aantrekt in zijn race om de macht. "Ik kom uit het oosten van Congo," legt danser, choreograaf en activist Lucas Katangila uit. "In mijn land is de race om de macht als een spel waarbij de bevolking altijd verliest. We hebben geen andere manier om onze rechten op te eisen. We kunnen niet staken, we kunnen niet demonstreren. Ik geef de voorkeur aan dansen boven geweld.

Daarom wilde hij een politieke show maken die de wreedheden in Kivu niet door de vingers ziet. "Ik wil duidelijk zijn en dat mensen door mijn bewegingen begrijpen wat ik zeg." Lucas komt uit een familie van kunstenaars. Zijn grootvader, Koning Katangila, stond aan het hoofd van een traditionele Mboko-dansgroep. Toen hij zes jaar oud was, speelde de jongen op de drums en keek toe hoe zijn zussen, tantes en broers om hem heen dansten. "Ik werd al vroeg gegrepen door de dans, meer dan door mijn studie. Dansen is altijd een moment van vreugde en delen."

Later, met andere tieners in de straten van Goma, ontdekte hij hip-hop en video's van Michael Jackson. Zijn ouders stonden negatief tegenover dit misdadige tijdverdrijf en hun (dance) battles tussen buurten, die hen niettemin beschermden tegen geweld.

Cyber-dating

Via het internet kwam de hedendaagse dans in zijn leven. "Ik moest mijn moeder om geld vragen om naar het cybercafé te gaan. Daar ontdekte ik Martha Graham, wiens bewegingen ik begon te kopiëren." De vloeiende, vertraagde bewegingen van de Amerikaanse choreografe fascineerden hem omdat ze verschilden van hiphopdans en de meer schokkerige grammatica daarvan. In Goma richtte hij met zijn twee broers en vrienden uit zijn buurt de vereniging Ndoto Kids Dancers op om straatkinderen, vaak voormalige kindsoldaten, te resocialiseren; aan hen geeft hij de helft van wat hij in Europa verdient. "Er zijn al vier- en vijfjarigen die alleen zijn en drugs gebruiken. Dans heeft mijn leven gered en ik wil deze ervaring delen met de kinderen van Goma.

In Brussel volgde hij kunst- en choreografielessen aan de Brusselse Academie en nam hij vervolgens deel aan de choreografische creaties 9 Forays van Louise Vanneste of East African Bolero van Wesley Ruzibiza. Met de dans die hij nu doet, wil hij bruggen slaan tussen de dans en de culturen van Afrika en Europa. "In Afrika leggen we dans niet uit, we tekenen het met ons lichaam, terwijl we het in Europa schrijven. In mijn shows probeer ik deze twee benaderingen te combineren. Op termijn zou hij La veste du Président in Congo willen presenteren, wat hem moeilijk lijkt vanwege het gebrek aan locaties en ook vanwege de al te expliciete politieke boodschap. Thuis zou hij ook graag tijd hebben om door het land te reizen en de dansen van de verschillende stammen op te snuiven. "De mensen zijn niet afgesneden van de traditie, ze zijn nooit gestopt met dansen. Om de vreugde te delen en te vergeten."