My love for you will never die

De Italiaanse groep Kinkaleri, gevestigd in Prato in de buurt van Firenze, bestaat uit zes kunstenaars – Matteo Bambi, Luca Camilletti, Massimo Conti, Marco Mazzoni, Gina Monaco en Cristina Rizzo. De disciplines die zij met z’n zessen beheersen, vindt men in steeds wisselende variaties en gradaties weer in hun projecten: toneelvoorstellingen, performances, installaties, video’s, sonorisaties, scenografieën, dansvoorstellingen, radiodrama’s, vertalingen, muzikale composities, publicaties enz. Al deze creaties hebben een hybride natuur. In de groep worden alle taken – van plannen en concipiëren over het bedenken van de dramaturgie en het spelen tot het verzorgen van distributie en management – gezamenlijk uitgevoerd. Dat zij met z’n allen een overzicht houden over het geheel en daarnaast ook hun eigen creatieve ontwikkeling ter harte nemen, achten zij noodzakelijk voor hun artistieke groei. Niet alleen in Italië maar in heel Europa (elders?) worden zij – zowel in de performance als in de beeldende kunst – beschouwd als een van de belangrijkste experimentele groepen van de nieuwe generatie. Kinkaleri, ontstaan in 1995, profileert zich als een soort van emporium, als ‘an open container for a whole series of activities’. In het Servo-Kroatisch betekent Kinkaleri immers een verzameling van snuisterijen, een emporium, een warenhuis waar men de meest uiteenlopende objecten kan vinden.

Kinkaleri is bij het Kaaitheater te gast met drie verschillende voorstellingen die samen een trilogie vormen.

My Love For You Will Never Die omschrijven ze zelf als een plek, een landschap, een land dat rust en tederheid uitademt en deze overdraagt op de toeschouwers. Een voorstelling als een onderdompeling in een Turks bad waar een mist, een warmte, een vochtigheid het publiek omgeven. In die omgeving krijgt de toeschouwer tijd om elk object tot in zijn kleinste detail te bekijken. Tijd voor de ogen en tijd voor de dingen. Op de duur lijkt het alsof de dingen terugkijken naar ons. Een voorstelling die aan niemand in het bijzonder is opgedragen.

kan dan weer als een ‘vacuum’ beschouwd worden: een plek om te verblijven, een plek om te wachten. Een verhaal is er niet. Materiaal voor deze voorstelling werd o.a. geput uit het tweede boek van Louis Wolfson, Ma mère, musicienne, est morte de maladie maligne au milieu du mois de mai mille977 au Mémorial à Manhattan, gebaseerd op notities nagelaten door zijn moeder. Louis Wolfson is een in New-York wonende schizofreen: op basis van zijn eerste boek L étudiant en langue aliéné realiseerde Gerardjan Rijnders in 1985 zijn gedenkwaardige voorstelling Wolfson, de talenstudent. Wolfson heeft apocalyptische ideeën ontwikkeld om het leven op de planeet aarde te kunnen beëindigen: een ‘final point to a hell of a planet’. Zoals in de geest van elke schizofreen het ik en de wereld één geheel vormen, zo wordt in een beeld gecreëerd van een wereld die samenvalt met wie ernaar kijkt. De kijker en het bekekene smelten samen; waardoor elke vorm van tonen in het theater meteen in vraag wordt gesteld.

De titel I Cenci/Spettacolo verwijst uiteraard naar Les Cenci, de verloren gegane theatertekst van Antonin Artaud. Kinkaleri is niet geïnteresseerd in het leven of in de waanzin van Artaud, noch in zijn teksten voor en over het theater, maar eerder in ‘the cultural conditions of acceptance demonstrated by Artaud’s work’. Het gaat hen in de eerste plaats om het utopische, existentiële en filosofische spanningsveld tussen een maker en zijn werk, om de ‘dissociation of the soul-animal and death’. Zoals elke voorstelling van Kinkaleri gaat ook deze over het theater als onderzoeksruimte en over wat deze met haar live gehalte nog kan betekenen in een wereld gedomineerd door het beeld, de representatie en de reproductie. In Kinkaleri’s politieke benadering van de plaats die hun werk in de actuele wereld inneemt, is de niet-definieerbaarheid van het theater, zijn ‘pointlessness’ misschien wel zijn ‘ultimate final necessity’.