een collectieve poging om te groeien met afgerukte wortels
door Maria Dogahe
Beste publiek,
Wat betekent het voor ons om samen te komen in een theaterzaal, in tijden van genocide, ecocide, massale uitputting van grondstoffen en meedogenloze vernietiging? Natuurlijk weten we dat de wereld zowel ongelooflijk als wreed is, maar vandaag lijkt ze vooral ongelooflijk wreed.
Nu velen gedwongen worden zich te ontwortelen, nu de grond die ze eeuwenlang hebben onderhouden wordt vernietigd, nu hele familielijnen worden uitgewist, nu wat geduldig is opgebouwd in een paar seconden tot stof wordt gereduceerd, wat kan kunst dan doen?
Die vraag lijkt misschien absurd, maar is er een die al eerder is gesteld. Terugkijken naar onze eigen geschiedenis kan ons helpen te begrijpen hoe belangrijk het voor ons is om vandaag een standpunt in te nemen. Om de generaties kunstenaars, vluchtelingen, toeschouwers, arbeiders, denkers, activisten en zielen te herdenken die zich hebben uitgesproken en de dingen niet op hun beloop hebben gelaten. Om onszelf te planten in de grond die zij hebben voorbereid en er een bastaardbos in te kweken, vol bomen met afgescheurde wortels. In tijden van immense pijn en onrechtvaardigheid kunnen we nog steeds collectief proberen om deze gebroken verbindingen te herstellen en elkaar te helpen groeien, terwijl we onze stem verheffen om meer verminking te voorkomen. Hopelijk kan het theater ons onderdak bieden, als een plek om even te ontsnappen, als een ruimte om na te denken, elkaar te confronteren en strategieën uit te stippelen.
We roepen jullie op om samen te komen, om uit te wisselen. Droom alsjeblieft samen, handel samen, wees alsjeblieft met velen, in de theaters en op straat, om te luisteren, te schreeuwen, te getuigen, te steunen. Blijf alsjeblieft gevoelig, voel alles, zorg goed voor jezelf en elkaar.
Tot binnenkort,
Kaaitheater