theater

Pierre Audi plaatst Bachs Johannespassie in een sobere scenografie, gebaseerd op beelden van kunstenaar Wim Delvoye. De passie stelt de strijdende waarheidsclaims van religie in vraag, en zo ook de conflicten die er het gevolg van zijn. Beeldenstormer Delvoye kijkt met röntgenstralen door deze waarheden heen, ze herleidend tot een schamel hoopje muizenbotten.

Sinds of/niet in 2006 is het alweer tien jaar geleden dat de spelers van STAN een voorstelling met z’n vieren maakten, zonder gastspelers. Nu brengen ze wat/nu, een compilatie van Slaap, kindje, slaap van Jon Fosse en Een stuk plastiek van Marius von Mayenburg.

De jonge theatermaker Orion Maxted bouwt [THE MACHINE]. De onderdelen van de machine zijn mensen – op basis van een eenvoudig algoritme zetten die elkaars woorden en gebaren om in complexe structuren.

In By Heart (Uit het hoofd) leert Tiago Rodrigues tien mensen een gedicht aan. Het is een opleiding in ‘verzet’ die voltooid is wanneer de tien het gedicht uit het hoofd kennen.

Is democratie iets geworden dat we passief ondergaan? Christophe Meierhans test het uit, met jou als testsubject. Hij nodigt je uit een maaltijd te bereiden en maakt zo van de keuken een politiek strijdtoneel! Niets uitdagender dan op scène zelf in actie te schieten en zo mee verantwoordelijkheid te dragen voor het resultaat.

In de categorie boeiendste teksten uit de filosofie prijken de Essays van Michel de Montaigne hoog. Doorheen dit zelfportret, publieke bekentenis en monoloog resoneert zijn motto: ‘Que sais-je ?’  Tja, wat weet je ooit echt zeker? Koen De Sutter zet na Martens opnieuw zijn tanden in een theatermonoloog door Montaigne in het heden te plaatsen.

Ivo Dimchev vervolgt zijn zoektocht naar interactie met jou, het publiek. Hij nodigt je uit comments te posten op Facebook, die een dramaturg omzet in dialogen. Niet alleen bepaal je zo wat de acteurs zeggen, je kneedt evengoed hun ideeën en opinies. Het eindresultaat blijft onmogelijk te voorspellen!