dans

Robert Steijn speelt een vrouw die heilig gelooft in alles wat ze doet. Hij wordt een Martha Graham en oogst daarmee veel succes – tot hij uit de mode raakt, en aan de drank. Hij sterft, maar reïncarneert als een Trisha Brown, die op postmoderne wijze contact zoekt met een nieuw publiek. Een absurd-komische musical over afzien, hard werken en leven als een diva.

Wanneer choreograaf Xavier Le Roy op een dvd repetitiebeelden ontdekt van Le Sacre du Printemps door het Berliner Philharmoniker, is hij meteen gefascineerd door de bewegingen van dirigent Simon Rattle. Zonder enige muzikale voorkennis begint hij aan een analyse van Stravinsky’s meesterwerk. Een virtuoze solo waarin je als toeschouwer wordt geprikkeld door een slim en geestig spel van visueel-auditieve sensaties.

In de reeks ANARCHIV onderzoeken de Hamburgse ‘artistwin’ Kattrin Deufert en Thomas Plischke de werken die zij in de voorbije acht jaar samen gemaakt hebben. Zij vragen kunstenaars hun materiaal te bewerken. Voor deze productie herformuleren deufert+plischke hun werk samen met performers DD Dorvillier en Cecilie Ullerup Schmidt.

Niets in de mouwen, niets in de zakken. Voor zijn nieuwe voorstelling keert Alain Platel terug naar de basis van de dansmakerij. Vanuit het geloof in de kracht van het menselijk lichaam als emotioneel werktuig, als drager van herinnering, als basismaterie voor levende beeldende kunst. Met Out of Context brengt de internationaal geloofde choreograaf en regisseur na vele jaren opnieuw een wereldpremière in eigen land.

Na een succesvolle internationale tournee staat Zeitung opnieuw in het Kaaitheater. Choreografe Anne Teresa De Keersmaeker en pianist Alain Franco zoeken samen met de dansers van Rosas naar het wankele samengaan van muziek en dans, choreografie en improvisatie, romantiek en ontluistering. In een breed historisch gebaar kruisen Johan Sebastian Bach, Arnold Schönberg en Anton Webern de meetkundige principes en improvisatorische wild cards van de Rosas-choreografie. De Morgen: ‘Niet alleen een esthetisch meesterwerk maar ook een hartveroverend werk.’

Nachtevening is, na het sterk gesmaakte Naar Medeia, het tweede deel van Inne Goris’ tweeluik rond de theaterklassieker Medeia. Het wordt een zintuiglijke voorstelling waarin de tekst van Inne Goris en Pieter De Buysser en de muziek van Eavesdropper evenwaardig zijn. Twee mensen betreden het strijdperk, voortgestuwd door een achtkoppig live koor dat hen dwingt af en toe stil te staan in een arena vol emoties.

In Do Animals Cry verkent Meg Stuart samen met haar dansers de beschavingsmilitie die familie heet. Op de scène zien we een aantal figuren op pantoffels en in pyjama: een gezin – is het een gezin? – dat rustig verzuurt. Ze rommelen wat aan in verschillende poses: vader, moeder of kind. Niemand heeft nood aan een vaste rol: zonder dat hun dat gevraagd wordt, glijdt elk van hen in en uit familieportretten.
"Do Animals Cry is van een zo geraffineerde humor dat het balsem
legt op ieders wonden. Het is Stuarts meest intieme en emotionele werk
totnogtoe. (…) Een messcherpe komedie." (Ballet-Tanz, oktober 2009)