+++ KAAITHEATER ON TOUR +++ • Join us at Ancienne Belgique • Atelier 210 • Bronks • Charleroi Danses-La Raffinerie • CC De Factorij • CC Strombeek • Rosas Performance Space • Les Halles de Schaerbeek • KVS • Théâtre National • Théâtre Varia • Westrand • Théâtre Royal des Galeries • Cinema Palace • Maison poème • Mercerie
TWO. is not a solo is een oefening om het denken in tegenstellingen om te draaien en te ervaren wat er zich tussen twee uitersten bevindt. Wat er gebeurt als twee mensen elkaar ontmoeten.
Analoog is een intergenerationele voorstelling waarin wordt gezongen en gesproken over de kindertijd, over moeders en over zoekende ontwrichtende liefdes. Een partituur over afgelegde en gewenste leerprocessen. Over vroeger en later maar ook over hoe jezelf als jonge - of oudere - mens te positioneren binnen de wereld.
In What Remains brengt Zoë Demoustier twee generaties samen op scène: kinderen die beginnen aan het leven en oudere dansers die het leven achter zich laten. De uitkomst van die ontmoeting is een fysiek en dansant spel tussen oud en jong dat het vergankelijke lichaam blootlegt.
Over een innige vriendschap tussen twee muzikanten tijdens een bewind dat enkel het nut van het nut inziet en jacht maakt op al wat of wie ze overbodig acht.
In VanThorhout betreedt Alexander het podium als Thor. Wanneer verlies je de kracht om deze zware hamer te manipuleren en wanneer neemt de hamer het over en wordt hij oncontroleerbaar?
De Braziliaanse Carolina Bianchi werkt aan de hand van verkrachtingsverhalen en put daarbij ook uit de kunst – en literatuurgeschiedenis. Een beklijvende voorstelling tussen lecture performance en fysiek ensembletheater. Samen met haar collectief Cara de Cavalo neemt Bianchi je mee op een reis, de afgrond in.
Een reeks die je diep in het bad van de (Brusselse) meertaligheid dompelt. Save the date, meer info over het precieze thema van deze vijfde editie volgt later!
Tal van toneelschrijvers zoeken naar 'formules' om ons ideeën te laten horen en zien, zoals het opgeven van de scheidslijnen tussen het menselijke en het niet-menselijke. In deze lezing presenteert prof. Balestrini enkele methodieken.
O Samba do Crioulo Doido is een stekende, frontale kritiek op de raciale stereotypen die geassocieerd worden met zwarte lichamen en die rondspoken in ons collectieve onderbewustzijn. Het stuk werd in 2004 gecreëerd door Luis de Abreu en 20 jaar later doorgegeven aan Calixto Neto. Het is een schalkse toe-eigening van een lichaam dat vaak als ondergeschikt wordt beschouwd, een uitnodiging om zichzelf en de eigen geschiedenis terug te claimen.
Als de maan ons kon vertellen wat ze ziet op aarde, hoe zouden we haar woorden dan vertalen? En wat als er een wolk zou tussen komen? Met het 'weerbericht' als dramaturgie werkt Livre d’images sans images met verschillende media die niet bij elkaar willen komen.