The Extra Sensorial Garden

Van mensen en dingen

In de tentoonstelling Making Things Public (2005) en in het bijhorende boek stelde de Franse filosoof en socioloog Bruno Latour zijn visie op een ‘politiek van de dingen’ voor. Hoe kan in onze representatieve democratie het begrip representatie worden uitgebreid zodat het zijn exclusief menselijke invulling verliest? Politiek gaat over de wereld en daarom worden in het parlement niet alleen het volk maar ook de ‘dingen’ gerepresenteerd. Mette Ingvartsen werkte de voorbije jaren, geïnspireerd door Latours ideeëngoed, aan een reeks voorstellingen waarbij de vraag naar het ‘niet-menselijk handelen’ in een choreografie centraal stond. Ze zette niet langer alleen het lichaam van de performer op de scène maar liet ook objecten en materialen optreden als volwaardige spelers. We hernemen de vier voorstellingen die voortkwamen uit dat onderzoek.
 

• Evaporated landscapes was Ingvartsens eerste choreografie voor materialen als schuim, mist, licht en geluid. De choreografie neemt hier de vorm aan van een relatie tussen efemere elementen die rondzweven en in de ruimte oplossen. Het is alsof je als toeschouwer uiteindelijk de deinende bewegingen van de materialen overneemt. Alles baadt in een sfeer van rust en kalmte, fascinatie en impressies die we voelen bij een natuurwonder.

• The Extra Sensorial Garden is een uitnodiging om een fictionele tuin binnen te stappen. Alle zintuigen van de bezoeker worden gestimuleerd en samen met de eigen verbeelding zorgt dit voor een sterke fysieke ervaring. Er is niet altijd veel te zien, maar des te meer te voelen. Wijzigingen in licht, kleur, temperatuur en geluid creëren een sensitief weefsel in dit kunstmatige natuurexperiment. Hoe beleef je de natuur, overweldigt ze jou, brengt ze je tot rust, of denk je dat er geen natuur meer is?

• In Speculations zet Mette Ingvartsen fictie, speculatie en beschrijvingen in om het publiek met ideeën te voeden. Het lichaam op de scène maakt wel deel uit van de voorstelling, maar de choreografie bestaat op het terrein van de taal en in de verbeelding van de toeschouwer. Hoewel de toeschouwer niet actief meedoet in de voorstelling is zijn/haar rol onmisbaar om ze tot stand te brengen. Taal en actie zijn evenwaardig in het creëren van een virtuele voorstelling in de geest van de toeschouwer.

• The Artificial Nature Project is de laatste voorstelling uit de serie. Het is een nieuwe ontmoeting tussen mensen en dingen, vertrekkend vanuit vragen als ‘wat betekent het om een choreografie te maken waar de menselijke beweging niet langer in het centrum van de aandacht staat?’, ‘Hoe kunnen dingen, materialen en objecten gemanipuleerd worden zodat ze als mensen bewegen?’ en ‘Wat is de relatie tussen de levende en de levenloze wereld?’ De scène wordt gevuld met allerlei objecten en materialen, in beweging gezet door de dansers die zo deel uitmaken van een wervelende massa; een massa van dingen die lijken te leven maar niet menselijk zijn.